Ding, ding, ding… Drie keer horen we de gong en we houden onze handen voor de borst tegen elkaar aan. Met het Japanse woord voor een eerbiedige groet, gassho, buigen we een beetje voorover. De les is begonnen. Met z’n negenen zitten we in een mooie lichte ruimte, waar zelf getekende mandala’s het dak versieren en waar het altijd naar wierook ruikt. Ik was al heel vaak langs het yogacentrum gefietst omdat het naast de supermarkt zit, maar durfde nog niet eerder een les te gaan volgen. Tot vanochtend.
Ik was best een beetje zenuwachtig. Wat als ik er niks van begrijp? Wat als Italiaanse yoga heel anders is dan yoga in Nederland? Op zich natuurlijk allemaal niet erg, maar ik moet me daar toch altijd even overheen zetten. Dingen die in Nederland simpel zijn (een buskaartje kopen, je internetprovider bellen, een proefles yoga volgen) kosten me hier toch net wat meer moeite. Maar als ik het dan probeer, is het natuurlijk ook extra leuk als het toch lukt.
Daar zat ik dan, tussen de Italiaanse dames en een heer op een handdoekje. Eerst maar even opwarmen, riscaldarsi. We draaien rustig rond met onze nek, il collo, en daarna volgen de polsen en enkels: i polsi e le caviglie. So far so good! Maar dan begint het echte werk.
We buigen voorover met onze handen en voeten op de grond en de heupen omhoog, als een hond die zich uitrekt. Piegare le ginocchia, ik moet iets buigen, maar waren dat nou m’n ellebogen of m’n knieën? Ik kijk om me heen en kom al gauw tot de conclusie dat het m’n knieën waren. Toch wel goed voor m’n Italiaanse woordenschat, die yoga!
Als we later onze talloni moet optillen, kijk ik even wat Paola naast me doet en dan zie ik meteen dat het je hakken zijn. Paola is een omaatje dat zwaar Veronees dialect spreekt, de hele tijd grapjes maakt over hoe oud en gekrompen ze is en meestal helemaal niet op zit te letten. Dus soms zitten Paola en ik nog met onze benen in de lucht, terwijl de rest al lang z’n grote tenen vast heeft en heen en weer aan het rollen is. Oeps!
De grootste uitdaging komt aan het einde, wanneer iedereen stil op z’n rug ligt en één voor één elk lichaamsdeel ontspant. Daarbij valt natuurlijk niets te spieken. Gelukkig valt het ook niet zo op als je niet weet waar je mee bezig bent. Ik heb bijvoorbeeld geen idee waar mijn mandibola zit. Of wat te denken van je polpacci? Ik maak er maar een spelletje van om te raden wat het zou kunnen zijn en om dat lichaamsdeel dan maar enorm te ontspannen, ook al klopt er waarschijnlijk niks van.
Halverwege de les gaan we naar buiten voor wat oefeningen in de tuin. Het is pas half tien, maar de zomerse hitte is al in volle gang, dus zelfs als we rechtop stilstaan in de berghouding, voel ik al wat zweetdruppeltjes op m’n voorhoofd. Even later sta ik met mn benen wijd, één hand op de grond en één in de lucht, de driehoek. Ik kijk naar de blauwe hemel, naar het enige wolkje dat voorbijdrijft en de vogels die rondvliegen boven de stad. Ik ruik de cipressen en hoor de cicades. Ja, yoga in Italië is toch wel anders dan in Nederland. Gelukkig maar.
Deze blog heb ik eerder gepubliceerd op ditisitalie.nl, het online Italië-magazine met Italiënieuws, leuke verhalen, wetenswaardigheden, tips, recepten, campings, vakantiehuisjes, reizen en van alles meer over Italië.