Mijn eerste werkdagen bij Legambiente

Afgelopen woensdag ben ik begonnen met mijn eerste baantje in Italië! Ik was best een beetje zenuwachtig van tevoren, want ik wist niet wat ik precies zou moeten gaan doen, wat mijn werktijden zouden worden en of het überhaupt wel een beetje zou lukken met al dat Italiaans. Gelukkig kende ik de organisatie en de mensen al wel, omdat ik al vrijwilligerswerk voor ze had gedaan in het Parco delle Mura. Legambiente is een vrijwilligersorganisatie die zich inzet voor de cultuur en natuur van Verona en dus onder andere het park rondom de stad mooi en netjes houdt, maar ook kleine toeristische attracties zoals de Arche Scaligere en het kerkje San Giorgetto open houdt voor publiek.

Wat ik wel van tevoren wist: mijn baantje is eigenlijk geen baantje, maar een werkervaringsproject van de Italiaanse overheid voor jongeren. Ze noemen het servizio civile en de overheid stelt elk jaar geld beschikbaar aan vrijwilligersorganisaties om een aantal jongeren aan te nemen die voor een klein salaris mee kunnen draaien in de organisatie. Fijn voor de organisatie, want die heeft een paar extra handen en fijn voor mij, want ik leer Italiaans en krijg betaald.

Woensdag, de eerste dag, hebben we vooral veel dingen geregeld en kennis gemaakt met iedereen. Ik vind het leuk om te merken hoe sommige kleine dingen hier soms anders zijn of gaan. Wist je bijvoorbeeld dat een apenstaartje hier chiocciola, slakkenhuisje, heet? Vind ik leuk 😀 En dat het toetsenbord hier anders is, omdat er ook letter zoals à en ù en ò opstaan, waardoor alle leestekens op een andere plek zitten? Of dat je niet ctrl+u typt om te onderstrepen, maar ctrl+s, omdat onderstrepen in het Italiaans sottolineare is? Wat dan het commando voor ‘save’  is moet ik nog ontdekken.

Donderdag hadden we onze eerste bijeenkomst met alle andere servizio civile deelnemers uit de hele stad. Dat waren er een stuk of 50 in een gezellig klein zaaltje, dus lekker druk. Het idee is dat je bij servizio civile niet alleen meedraait in de organisatie, maar ook regelmatig bij elkaar komt om ervaringen uit te wisselen of een cursus te volgen, waarin je vaardigheden op kunt doen die je ook in je werk kunt gebruiken. Deze dag begon zoals een echte Italiaanse cursus betaamt: in welk jaar is servizio civile ontstaan, in welke wet met welk nummer is vastgelegd hoe het in z’n werk gaat en wat staat er dan precies in die wet. Bij de veiligheidscursus die ik vorig jaar volgde ging dat ook zo en het verbaast me elke keer. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat een cursus in Nederland ooit met zoiets oninspirerends zou beginnen. Gelukkig hebben ze ook nuttige dingen uitgelegd over vrij vragen, ziek zijn (na 1 dag ziek moet je een certificaat van de dokter inleveren) en vakantie opnemen. Ik moest nog heel hard lachen om een taalgrapje: er is een project dat in het Nederlands vertaald ‘de h van happy’ heet, in het italiaans is het h come happy. Maar misschien voel je hem al een beetje aankomen... de h spreken ze helemaal niet uit in het Italiaans! Dus je spreek de naam uit als ‘akka come eppie’ oftewel ‘de h van eppie’.  Hahaha 😛

Vrijdag zou de eerste echte dag op kantoor worden. Uiteindelijk was dat een behoorlijk frustrerende ervaring, omdat de simpelste klusjes eigenlijk al veels te moeilijk voor me zijn. Ik moet bijvoorbeeld de telefoon opnemen, dus dan zeg ik netjes ‘Legambiente, buongiorno’, maar daarna beginnen ze tegen me te praten. Over de telefoon. Veel te snel. Ik heb dus maar snel dit zinnetje uit m’n hoofd geleerd: ‘Un attimo, Le passo un mio collega’, oftewel ik geef u één van mijn collega’s. En als ik dan wel begrijp wat ze zeggen, dan weet ik het antwoord op hun vraag niet, omdat ik nog geen idee heb hoe alles werkt en wie waar verantwoordelijk voor is. Dus je denkt: simpele taak, simpel baantje. En wat blijkt? Veels te moeilijk. Dat werkt niet goed voor mijn zelfvertrouwen.

Inmiddels is het alweer de volgende woensdag en heb ik al 2x een telefoontje wél begrepen, dus er zit een stijgende lijn in. Ik heb nog niet zo veel te doen (heb nu net deze blog geschreven onder werktijd :P), maar ik ben in ieder geval heel blij dat ik begonnen ben en nu een beetje weet waar ik aan toe ben. Ik hou jullie op de hoogte van alle Italiaansheid die ik hier ga tegenkomen!

- Manja