Italiaans leren na een jaar in Verona

‘Dus, spreek je al vloeiend Italiaans, Manja??’ Hahaha, nee. Magari! (= mocht ik willen) Maar in de meeste situaties kan ik me nu gelukkig wel aardig redden. Ik heb bijvoorbeeld vanochtend gebeld om een afspraak te maken voor het onderhoud van de verwarmingsketel. Dan ben ik altijd nog wel een beetje zenuwachtig. En ja, ik schrijf de eerste zin die ik moet zeggen helemaal uit, dan kan ik die gewoon voorlezen zonder na te denken. Maar het lukt wel! En daar ben ik best wel trots op.

Je zou denken dat Italiaans leren steeds makkelijker wordt naarmate je meer leert. Dat dacht ik in ieder geval. En aan de ene kant klopt dat ook, maar aan de andere kant juist helemaal niet. Een voorbeeld hiervan zijn de nieuwe woorden die ik nu moet leren. Aan de ene kant zijn die makkelijker, want de ingewikkeldere woorden die ik nu leer zijn vaak internationaler en daardoor logischer. Woorden voor huis, kind, boom, gooien, fietsen enzo verschillen per taal behoorlijk veel, terwijl bijvoorbeeld il/la candidate = de kandidaat, la fotosintesi = fotosynthese en urgente = urgent. Aan de andere kant zijn de woorden die ik nu moet leren vaak niet meer zo duidelijk. Eerst was het: één woord = één betekenis, zoals gelato = ijsje, lavatrice = wasmachine, fragola = aardbei. Maar nu leer ik sistemazione, wat ‘ordening’, ‘baan’ of ‘onderdak’ kan betekenen. Of deze: valorizzazione is het geven van waarde aan iets. Dat kunnen wij niet eens zeggen in één woord!

Maar over het algemeen is het nu gelukkig wel een stuk makkelijker dan eerst, vooral omdat ik de meeste standaardwoorden wel ken. Als ik naar iemand luister, begrijp ik wat diegene zegt op 1 of 2 woorden na, waarvan de betekenis vaak wel te raden is. Een jaar geleden was dit 100% omgekeerd: ik begreep maar 1 of 2 woorden van wat iemand zei en de hele rest van het verhaal moest ik er zelf bij verzinnen door logisch na te denken. Ik weet nog heel goed hoe het was vorig jaar, de eerste paar keer dat ik bij de kassa stond in de supermarkt. De caissière keek me vragend aan: “Tessera?” Ehm… wat?? Ik weet helemaal niet wat dat is! Ehhh, ik zeg gewoon “No”. Later kwam ik erachter dat het zoiets als ‘lidmaatschapspasje’ betekent, of in dit geval meer zoiets als ‘bonuskaart’. “Hai bisogno di un sacchetto?” Ehm, ‘sacchetto’ is tasje, dus weer “No”. “Sono diciasette euro e sessantanove centesimi.” Hoeveel? Ik geef maar gewoon 20 euro, dan is de kans groot dat het wel genoeg is. Iemand moet erlangs en zegt “Scusi”, maar hoe zeg je ook alweer “geeft niet”? Meestal wist ik dan net 3 seconden te laat wat ik had moeten zeggen, maar ja, dan was de gelegenheid alweer voorbij. Het voelde alsof mijn brein al die processen niet zo snel aankon: eerst het Italiaans begrijpen, dan het antwoord bedenken, daar de Italiaanse woorden bij zoeken en die dan ook nog op een normale manier uit m’n mond krijgen. Het is vaak gebeurd dat het allemaal goed ging, tot bij het daadwerkelijke uitspreken van de woorden die ik had bedacht, die er vervolgens uitkwamen als ‘PHLEWLP’ of iets dergelijks. Niet echt te begrijpen dus.

In de supermarkt gaat het nu tegenwoordig heel goed, omdat ik alle voor de hand liggende gesprekken al een keer of honderd heb gevoerd. Maar in een kledingwinkel heb ik soms nog steeds last van dit probleem. Want niet alleen ken ik de woorden die daar gebruikt worden nog niet zo goed, maar er komt ook nog een breinproces bij: wil ik dit kledingstuk hebben of niet? Het is vaker gebeurd dan ik eigenlijk wil toegeven, dat ik supergoed Italiaans had gepraat in een winkel en vervolgens thuiskwam met een veel grotere stapel onderbroeken dan ik eigenlijk nodig had. Het helpt trouwens heel erg als Christo mee gaat shoppen, want terwijl hij Italiaans oefent met de medewerker, kan ik daadwerkelijk nadenken over wat ik nodig heb en wil hebben. Ideaal!

Wat ik in het afgelopen jaar ook heb geleerd is praten in een groepje. Want 1 op 1, als iemand erg z’n best deed om duidelijk te praten en om mij te begrijpen, dat lukte wel. Maar als mensen snel op elkaar onderling reageerden, kon ik het al heel snel niet meer volgen en al helemaal niet meepraten. Dan stond ik gewoon een beetje schaapachtig te kijken tot het gesprek voorbij was. Inmiddels zeg ik in een groepje meestal nog steeds niet zo veel, maar ben wel al zo gewend aan snel Italiaans dat ik af en toe magischerwijs ook iets bij kan bijdragen. Dat vind ik echt leuk als dat lukt.

Het grappige is dat ik eigenlijk toen ik hier kwam als doel had om na 3 jaar wel zo ongeveer buskaartjes te kunnen kopen, een pizza en een glaasje wijn te kunnen bestellen en aan de buren te kunnen vragen hoe het met ze gaat. Maar na één jaar kan ik al veel meer dan ik ooit had gedroomd te kunnen leren. Het helpt dus echt als je elke dag middenin een taal zit. Natuurlijk zijn er nog heel veel dingen die ik ook zou willen kunnen, zoals kranten lezen. De koppen zijn vaak kort geformuleerd en de artikelen gaan over dingen waarover mijn woordenschat minimaal is (de favoriete onderwerpen van veel Italianen: politiek, misdaad, ongelukken enzo), dus dat maakt het moeilijk. Ook wil ik graag beter worden in dingen ‘subtiel’ zeggen, want nu weet ik bijvoorbeeld prima hoe ik moet zeggen ‘ik heb honger’, maar ‘ik zou wel wat te eten lusten’ of ‘ik heb eigenlijk wel trek in iets’… nope! Veel mensen vragen me ook of ik inmiddels een beetje de telefoon op kan nemen op m’n werk en ik moet zeggen dat het tegenwoordig bijna altijd goed gaat. Op de paar enorme flaters na, natuurlijk, die ook nog wel eens voorkomen. Maar ik heb het ervoor over, want ik leer er zo megaveel van. Ben benieuwd hoe het er straks na 3 jaar in Verona voor zal staan!