De eerste twee weken

We kwamen in het donker aan op treinstation Porta Nuova in Verona. We waren die middag gevlogen op Venetië, omdat er in de winter geen rechtstreekse vluchten vanaf Schiphol naar Verona gaan. Vanaf het treinstation pakten we de bus naar onze wijk, Borgo Roma. Gelukkig was Christo met opa Joop al in het appartement geweest, dus hij wist waar we uit moesten stappen. We liepen 1 straat verder en daar was het huis. Ons huis. Waar we nu wonen. We ploften neer op de bank en probeerden dat tot ons door te laten dringen. Lukte niet.

Het is grappig om te merken hoe klein je wereld is als je op een nieuwe plek komt wonen en hoe die steeds wat groter wordt. Eerst alleen het appartement, dan wordt de weg naar de supermarkt vertrouwd, dan het winkelcentrum verderop. Toen hebben we fietsen gekocht en ging het sneller: de weg naar het centrum van Verona, naar de taalcursus en de universiteit. Ik ben deze week ook met mijn moeder en oma met de trein naar Padua geweest om de Scrovegni kapel te bekijken, dus dan worden de omgeving en de tussenliggende stadjes ook wat bekender.

Het wordt ons wel makkelijk gemaakt om ons hier thuis te voelen, want we hebben de afgelopen twee weken eigenlijk continu zonnig en warm weer gehad. Schrijf ik dit om jullie jaloers te maken? Ja, natuurlijk! Maar wees gerust, vandaag is het bewolkt en mistig. Maar normaalgesproken kun je vanuit ons raam de bergen zien met sneeuw op de toppen. Die zie je ook vaak als je ergens fietst spontaan opduiken. Dan ben ik nog wel zo’n toerist dat ik even stop om te kijken.

Ik vind het ook heel leuk dat we in het huis heel hartelijk zijn ontvangen door 2 van onze buurgezinnen. Op een avond om 18:00 (wij waren natuurlijk als echte Nederlanders al aan het koken) werd er aangebeld. Het waren de buren met hun kinderen om te vragen of we wat kwamen drinken. Ja, daar zeg je natuurlijk geen nee op. De kinderen fungeren als tolk, want zij hebben Engels op school en vinden het superleuk om te oefenen. We worden overladen met glaasjes prosecco en zelfgebakken hapjes en pizza en we mogen ook blijven eten: heerlijke pasta aglio olio (met knoflook en olijfolie). We praten over wat iedereen doet en welke hobby’s iedereen heeft. De twee kleinere meisjes (ik schat dat ze 12 zijn) zitten samen op acrogym en Martina, die 16 is, doet atletiek. Michele, de ene vader, is superfan van Hellas Verona, de lokale voetbalclub. Hij noemt zichzelf hooligan, maar hij is zo aardig dat we niet zeker weten wat hij daarmee bedoelt 😉 Lorenzo, de andere vader, heeft een aantal jaar in Frankrijk gewoond en daar is hij heel trots op. We praten een beetje Frans, maar Engels is toch makkelijker. Hij werkt bij de hotelschool en legt ons alles uit over de verschillende lokale Valpolicella wijnen. Gouden tip: als je een Valpolicella koopt of bestelt, neem dan een superiore. Het is niet veel duurder en wel veel lekkerder. Gaan we doen!

Ik vind het nog wel raar om te bedenken dat ‘thuis’ nu hier is en dat Leiden niet op fietsafstand hiervandaan is. Maar het appartement is inmiddels helemaal vertrouwd en we hebben het gewoon heel fijn hier tot nu toe. Het hielp ook mee natuurlijk dat oma en mama al meteen op bezoek waren, dan voelt het meteen veel meer thuis. Oe, de zon gaat schijnen, daag!!

Manja