Spring naar inhoud

Maand: augustus 2017

2

Gepubliceerd op 2 reacties op Zijn we echt al een half jaar weg?
Het lijkt wel herfst hier! Maar schijn bedriegt: de bomen zijn zo uitgedroogd deze maand dat ze hun blaadjes 3 weken geleden al kwijt begonnen te raken. En het is nog steeds volop zomer: heet, droog en zonnig.

Ja, het is alweer een half jaar geleden dat we op een donkere avond door een mij totaal onbekende wijk bij ons appartement aankwamen. We ploften neer op de bank in een huis waar niks van ons was en waar we alleen 2 koffers met kleding en een waterkoker met Delftsblauwe tafereeltjes mee naartoe genomen hadden. Aan de ene kant lijkt het zo kort geleden dat we nog gewoon in Leiden woonden, maar aan de andere kant zijn we hier al zo gewend dat het lijkt alsof we hier al tijden thuis zijn.

Van de week had Christo zijn collega’s uitgenodigd om te komen borrelen (we hebben zelfs Michela weten over te halen om een stukje pizza met ananas te proberen, hoe barbaars!) en op een bepaald moment ging iedereen op Google Street View de plek laten zien waar hij/zij vandaan kwam. We hebben het veldje gezien waarop Michela zonnebloemen groeit en alleen de kleinste weer uitzaait, zodat ze uiteindelijk zo klein mogelijke zonnebloemen krijgt. We hebben ook de 100 jaar oude fruitboom gezien in de tuin van Mauro, waar je volgens hem met 6 man omheen moet staan om de stam te kunnen omarmen. Hmmm.. echt? Nou ja, we geven hem het voordeel van de twijfel. Maar toen we de Narmstraat en de Beestenmarkt lieten zien, waar onze plantjes en Christo’s zonnepaneel nog op de foto stonden, voelden we iets vreemds. Heimwee? Ja, wel een beetje.

Lees verder

Gepubliceerd op Geef een reactie op The Real World: Verona

Wat een dag, afgelopen woensdag. Je denkt misschien dat het hier altijd musea, pizza eten en slenteren door het prachtige oude stadscentrum is (en meestal is dat ook zo :P), maar deze week werd ik even goed geconfronteerd met the real world.

Het begon ’s ochtends vroeg op weg naar het park. We zaten in de auto bij Sherwin, een jongen uit Sri Lanka en we reden rustig langs de Adige. Toen kwam er politie naast ons rijden en signaleerde dat we moesten stoppen. Sherwin stopt netjes en een norse politieman wilde al zijn papieren en zijn rijbewijs zien. De politie vraagt of Nicolò en ik ook identificatie bij ons hebben, maar dat hebben we niet. Gelukkig kan Nicolò in het Italiaans uitleggen dat we op weg zijn naar het park en dat we daar niks mee naartoe nemen. De uitleg wordt gelukkig geaccepteerd en we moeten wachten tot al Sherwins gegevens door het systeem zijn gehaald. Pff, alles in orde, we mogen gaan. Ik vraag aan Sherwin of hij dit wel vaker heeft meegemaakt en hij zegt dat het wel vaker gebeurt. Nicolò weet wel waarom: de politie heeft Sherwins donkere huid gezien en dat is de reden dat hij eruit wordt gepikt. Bij Nicolò gebeurde het vroeger ook wel eens, toen hij 18 was en lang haar had, maar nu eigenlijk nooit meer. En mij en Christo hebben ze ook nog nooit aangehouden. Later legde Aldo ook nog eens uit dat de politie bij controles vaak selecteert op een donkere huidskleur. Als ik zeg dat ik dat eigenlijk niet normaal vind, zegt hij: ‘Ja, maar hier in Italië is het wel normaal’. Wow.

Lees verder

Gepubliceerd op Geef een reactie op Veronesi tuti mati
Krijgt iemand uit Vicenza hier honger van?

Italianen zijn een trots volk. Niet zozeer zijn ze trots op Italië zelf, maar vooral op de regio waar ze vandaan komen. In de regio zelf heerst ook enige rivaliteit tussen de steden onderling, zo ook in de regio Veneto, de provincie waar Verona in ligt. Waarschijnlijk heeft deze onderlinge rivaliteit geleid tot het volgende rijmpje:

Veneziani, gran signori;

Padovani, gran dotori;

Visentini, magna gati;

Veronesi …. tuti mati

Het is niet helemaal correct Italiaans, maar het is in het dialect. Mijn collega’s staan erop dat ik ook dialect ga leren en vaak geven ze als argument dat het erg dicht bij het Portugees ligt. Meestal reageer ik hierop door te zeggen dat hun dialect ‘walgelijk’ of ‘schifo’ is. In ieder geval, wat betekent het rijmpje nu?

Lees verder

Gepubliceerd op Geef een reactie op Ferragosto en tiramisu met frambozen
De 'traditionele' Ferragosto tiramisu.

Vandaag is het Ferragosto. Best raar, zo’n feestdag die je van huis uit helemaal niet kent. Bij iedere Nederlandse feestdag heb ik toch bepaalde gewoontes: Pasen = familie opzoeken en paasbrood, Koningsdag = gebak eten en naar buiten, Bevrijdingsdag = blij zijn dat ik niet bij een bevrijdingsfestival ben en lekker thuis niks doen/gamen (en als ik zin heb ook gebak eten, want waarom niet). Bij het Italiaanse Festa della Liberazione en Pasqua heb ik min of meer hetzelfde gedaan als wat ik thuis zou doen en mijn gewoontes voor Koningsdag heb ik integraal overgeheveld naar het Festa della Repubblica (want dat komt een beetje op hetzelfde neer, toch?). Maar Ferragosto? Dat zegt me niks. Dus wat ga je doen op zo’n dag?

Lees verder

Gepubliceerd op Geef een reactie op Christo en Manja zijn vampieren

'Ooo nee... Zie jij het ook? Volgens mij zie ik daar een zonnestraal door het raam naar binnen vallen. Snel! Doe de luiken naar beneden! Anders is het hier over 5 minuten bloedheet!' Zo gaat dat nu hier in huis. En wij afgelopen voorjaar maar lachen en alle Italianen vampieren noemen, omdat ze niet zoals wij bij elk zonnestraaltje naar buiten sprongen met hun klapstoeltjes om lekker op het balkon van het zonnetje te genieten. Nu doen we er zelf ook alles aan om elk zonnestraaltje buiten het huis te houden. Vooral vorige week, toen het hier elke dag bijna 40 graden was. Caldo di matti, zoals Leo het noemt, wat je mooi bijna letterlijk kunt vertalen als 'Deze hitte is van de gekken'. Het enige wat je kunt doen is elke dag tegen elkaar zeggen hoe gelukkig je bent met de airco en je verder vooral niet te druk maken.

Lees verder

1

Gepubliceerd op 1 reactie op Leuke plekken aan het Gardameer
Het uitzicht vanuit Pai (fotocredits: Naomi)

‘Manja, ik moet je wat vertellen,’ zei Luca terwijl we het vrachtwagentje gingen inladen voor een lekker ochtendje grasmaaien en vuil prikken. ‘Mijn broer is badmeester op een camping aan het Gardameer en zijn baas had hem gewaarschuwd dat deze maand extra zwaar gingen worden.’ ‘O, waarom dan?’ vroeg ik een beetje naïef, terwijl ik ergens diep van binnen wel aanvoelde welke kant dit op zou gaan… ‘Nou, tot nu toe waren er vooral Duitsers op de camping en dat ging prima, maar nu komen de olandesi… Echt niet te geloven, ze zijn constant dronken en hun kinderen gooien van alles in het zwembad, stenen enzo, maar ook watermerloenen!’ ‘O… vervelend…’ Ja, wat moet je zeggen? Moet je je verontschuldigen voor het gehele Nederlandse volk? Moet je vertellen dat Nederlanders in Nederland minder erg zijn dan Nederlanders op vakantie? Je kunt natuurlijk het beste een grapje maken, als je iets leuks weet. Zoals wat Christo later zei: ‘Tsja, in het Nederlands heten watermeloenen niet voor niks watermeloenen.’ 😛

Lees verder

2

Gepubliceerd op 2 reacties op Manja’s top 10 van het British Museum (deel 2)
De tentoonstellingsruimte van de Elgin Marbles in het British Museum

[Vorige week had ik mijn eerste vijf favoriete dingen uit het British Museum opgeschreven, maar vijf was duidelijk niet genoeg. Dus hier zijn de andere vijf!]

5. De Elgin Marbles

Dit zijn misschien wel de beroemdste stukken uit het British Museum: de marmeren dakonderdelen van het Parthenon (de grootste tempel op de Akropolis in Athene). Lord Elgin heeft ze meer dan 200 jaar geleden mee naar Londen genomen en sinds de jaren 90 komt om de zoveel tijd de vraag naar boven of het niet beter is om de marbles terug te geven aan Griekenland. Argument vóór is dat ze daar in hun eigenlijke context te zien zouden zijn, maar het British Museum brengt daar tegenin dat ze juist in Londen thuishoren: in de context van de vele andere oude culturen. Ik vind voor allebei wel wat te zeggen en waar dan ook zijn ze de moeite van het bekijken waard. Ik vond de meeste reliëfs nog niet eens zo boeiend; ze beelden een grote processie uit voor de Olympische goden, dus het zijn vooral veel mensen en paarden die achter elkaar aan lopen. Leuk. Maar hoe ontzettend veel mensen en paarden er zijn afgebeeld en hoe enorm de tentoonstellingsruimte is om al die stukken kwijt te kunnen, dat is wel heel indrukwekkend.

Begane grond: in de grote hal naar links (room 18)

Lees verder