Stel: je zit in een restaurant in Verona waar het niet zó toeristisch is dat ze het menu in het Engels hebben vertaald. Je scrollt door de gerechten en zowaar, iets komt je bekend voor! Lasagne! Je bestelt het en je bent je al aan het verheugen op de lekkere lasagne die straks voor je op je bordje zal liggen. Dan wordt het eten geserveerd en voor je staat een heerlijk bordje… tagliatelle? Of pappardelle? Eén ding is zeker, dit is geen lasagne. Zeker een foutje van de keuken. Maar nee, wordt je later uitgelegd door de Italianen, lasagne is alleen lasagne zoals wij Nederlanders het kennen in Midden- en Zuid-Italië. In Noord-Italië is het een soort platte spaghetti! Ook heel lekker trouwens.
We wisten dit dus eigenlijk al en toch waren we gisteren weer verbaasd toen Christo’s collega Mauro huisgemaakte lasagne van zijn oma voor ons meenam en het bleek een bakje pasta met niks te zijn 😉
Christo’s collega’s waren hier gisteren komen lunchen, of eigenlijk: zij hebben voor ons gekookt om ons te laten zien hoe heerlijk zij dat kunnen. Mauro had risotto met rode wijn, spek en radicchio (een soort Italiaanse kool) gemaakt en Davide heeft onze keukentafel als aanrechtblad gebruikt om voor een heel weeshuis gnocchi te maken.
Veel werk, want je moet aardappels koken, daarna de schillen eraf peuteren, de aardappels stampen en mengen met meel en dan nog de gnocchi koken tot ze boven komen drijven (na ongeveer twee minuten) en een lekker sausje maken. Voor het lekkere sausje had Davide een jampotje met huisgemaakte tomatensaus meegenomen uit Turijn waar hij vandaan komt. Zo schattig. En we hebben toch zitten smullen! Ook van de tiramisu a la Bonnie die Christo als toetje had gemaakt. Zeno trok eerst nog een beetje een moeilijk gezicht toen hij hoorde dat het tiramisu zónder koffie was, maar uiteindelijk kon zelfs hij ervan genieten. En vanavond eten we dus ‘lasagne’ van de oma van Mauro. Ik ben heel benieuwd!
