Spring naar inhoud

2

Italië is nog niet zo lang één land en dat merk je. Naast de al behoorlijk grote regionale verschillen is er een andere, nog sterkere scheidslijn te vinden in het land: die tussen Noord- en Zuid-Italië. Het weer, de mensen, de gewoontes: ze zijn zo verschillend dat het soms niet voor te stellen is dat het Noorden en het Zuiden allebei onderdeel zijn van hetzelfde land. Over het algemeen is er vanuit het Noorden weinig liefde voor het Zuiden en andersom ook niet. Er bestaan van beide kanten dan ook behoorlijk wat vooroordelen en stereotyperingen en die kunnen naast beledigend ook ongelofelijk grappig zijn. Een goed voorbeeld daarvan is de geweldige film Benvenuti al Sud (2010) (Welkom in het Zuiden).

De film opent in het Noorden op het mooie domplein van Milaan. Postmedewerker Alberto, zijn vrouw Silvia en hun zoontje brengen een bezoekje aan de stad en meteen komt het eerste vooroordeel. Wanneer Alberto een ballon voor zijn zoontje wil kopen, weigert zijn vrouw dat, omdat de straatverkoper geen bonnetje geeft. Zonder bonnetje geen ballon, alles moet wel volgens het boekje in het Noorden. De toon is mooi gezet.

...lees verder "Filmtip: Benvenuti al Sud"

Veel dingen zijn in Italië leuker om te doen dan in Nederland, maar naar de bioscoop gaan is daar niet één van. De reden daarvoor is dat alle buitenlandse films hier in het Italiaans worden nagesynchroniseerd. Als Johnny Depp ineens met een Italiaanse mannenstem begint te praten of Mary Poppins in het Italiaans in zingen uitbarst, dan is de lol er voor mij wel snel af. Eigenlijk ging ik in Italië dus nooit meer naar de film, totdat de bioscoop bij ons in de buurt met een oplossing kwam.

Eén keer in de week op een onhandige dag (dinsdag of woensdag) en een onhandig tijdstip (19:00, dus tijdens het eten, of 22:30, veel te laat) wordt er een film in de originele taal gedraaid met Italiaanse ondertiteling. Nu is het idee van films in de originele taal voor Italianen al niet erg aantrekkelijk, dus in combinatie met het onhandige tijdstip zorgt dat ervoor dat je vaak zo goed als alleen in de zaal zit. Geweldig! Op deze manier hebben we afgelopen jaar onder andere al Fantastic Beasts en Aquaman kunnen zien.

Deze week was het de beurt aan de nieuwe Spider-Man-film, genaamd Far From Home. Spider-Man is inderdaad ver van huis, want hij gaat vanuit Amerika met zijn klasgenoten op excursie naar Europa. Maar waar komt hij als eerste terecht? In Venetië, op nog geen 150 km van Verona, waar wij de film zaten te kijken. Voor ons was hij dus juist lekker dichtbij huis.

...lees verder "Met Spider-Man naar Venetië"

In het najaar is het zover: we gaan weer naar Rome! Ik heb even geteld en het wordt inmiddels de 12e keer dat ik mijn lievelingsstad bezoek. Dus je zou misschien denken dat het niet zo’n big deal meer is om voor de zoveelste keer naar Rome te gaan. Alleen is het voor mij precies het tegenovergestelde: hoe meer ik te weten kom over deze fascinerende stad, hoe meer ik erachter kom wat er allemaal nog meer te zien is. En dus wil ik terug naar Rome, elke keer weer.

Het Forum Romanum (c) Matthea

Om de voorpret vast te beginnen heb ik deze keer het boek Alle schrijvers leiden naar Rome gelezen van Patrick Lateur. In dit boek laat Lateur vele beroemde schrijvers aan het woord over hun ervaringen in Rome. Van de klassieke auteurs Ovidius, Tacitus en Suetonius tot modernere schrijvers als Goethe, Stendhal, Couperus en Hella S. Haasse. Ieder heeft een eigen kijk op de eeuwige stad en omdat er zo’n 19 eeuwen tussen de vroegste en laatste bijdragen zit, geeft het een mooi overzicht van Rome door de eeuwen heen.

...lees verder "Alle schrijvers leiden naar Rome"

2

“Je weet dat de film in het Latijn gesproken is met Italiaanse ondertiteling, toch?” “Ja, hoor”, loog ik met een hoog piepstemmetje, want dat wist ik dus helemaal niet. Ik vond mezelf al een hele knapperd dat ik voor het eerst naar een echte Italiaanse film in de bioscoop ging, maar nu bleek de uitdaging nog iets groter te zijn. Maar een film over Romulus en Remus en de stichting van Rome wilde ik sowieso niet aan m’n neus voorbij laten gaan, dus ik zette mijn brein in de hoogste versnelling en ging er lekker voor zitten.

...lees verder "Film: Il Primo Re"

Gisteren waren we op Netflix een film aan het uitzoeken, toen we Toscaanse Bruiloft voorbij zagen komen. Een romantische komedie die zich afspeelt in het prachtige Toscane en voor een deel in Florence, een van onze lievelingssteden in Italië. What’s not to like? Nou ehm.. eigenlijk de hele film dus. Met de beste wil van de wereld is dit geen aanrader te noemen.

De sterren van de film waren het schitterende Toscaanse landschap en de Italiaanse acteurs, die er geen moeite mee hadden om lekkere Italiaanse stereotypes neer te zetten. De vader die niet wil dat zijn zoon met een Olandese trouwt, de zoons die voor eeuwig bij la mamma thuis blijven wonen, de burgemeester die onder de tafel een envelopje aanneemt om trouwaktes te ondertekenen en de kok die zijn Italiaanse ziel verkoopt om voor die achterlijke Olandesi pasta carbonara met slagroom te maken. Con la crema! Ma ‘sti cazzi, gli Olandesi, tutti fuori di testa! Porca miseria!

...lees verder "Film: Toscaanse Bruiloft"

Wist jij dat er een halve regio in Italië is waar de meest gesproken taal Duits is? Waar je Apfelstrudel als toetje krijgt en waar je in het Duits pizza kunt bestellen? Het is dat we door deze regio zijn gefietst toen we op de tandem van Oostenrijk naar Verona gingen, maar anders had ik het niet geweten. Misschien ben jij er wel eens wezen skiën in de Dolomieten of ben je in de zomer een keer gaan bergwandelen in de regio Alto Adige, die door de inwoners consequent in het Duits Südtirol wordt genoemd. Je kunt je wel voorstellen dat zo’n grensgebied een roerige geschiedenis heeft gehad en dat is waar de roman Eva Slaapt van Francesca Melandri over gaat: de lotgevallen van een Zuid-Tiroolse familie tussen alle oorlogen en het politieke geharrewar van de afgelopen eeuw.

© Uitgeverij Cossee

...lees verder "Leestip: Eva Slaapt – Francesca Melandri"

1

In al die anderhalf jaar dat we in Verona wonen, zijn we nog nooit naar de film geweest. En dat terwijl het niet moeilijk is, want de UCI Cinema is een kwartiertje fietsen van ons huis. Er waren ook best films die we hadden willen zien, zoals de nieuwste Pirates of the Caribbean of de live-action versie van Belle en het Beest met Emma Watson. Maar er was altijd één probleem: alle, letterlijk álle films zijn in het Italiaans nagesynchroniseerd. Dat is verschrikkelijk om twee redenen. Ten eerste, ook al doen we goed ons best op de taalcursus, nagesynchroniseerde films zonder ondertiteling zijn voor ons eigenlijk niet te begrijpen. Het gaat veel te snel en de woorden en zinnen zijn te ingewikkeld. Daarbij, ook al hebben ze in Italië superveel professionele nasynchroniseerders, als ik Emma Watson zie, wil ik ook Emma Watson horen. Met haar stem. In het Engels. En dat heeft ons er dus altijd van weerhouden om hier naar de bios te gaan.

Tot gisteravond. Ik was er namelijk achtergekomen dat er 1 of 2x per week op een voor Italianen vreselijk onaantrekkelijk tijdstip een film in de originele taal wordt vertoond. Wat een openbaring! En voor ons is het niet eens zo erg dat het altijd op dinsdag of woensdag rond 19:30 is, want wij zijn dan al lang klaar met eten, terwijl de meeste Italianen dan net aan tafel gaan. Een film in het Engels en tijdens etenstijd: dat zou Italianen best nog wel eens af kunnen schrikken. Maar dat we om 19:25 aan zouden komen en dat er letterlijk nog niemand in de zaal zou zitten? Dat hadden we nou ook weer niet gedacht. Toen de film zou beginnen, zag de zaal er zo uit:

Christo in de UCI Cinema. Achter hem zitten nog 3 hele personen.

...lees verder "Naar de film in Verona"

We zijn in Pompeï geweest! Het was zo tof dat ik er eigenlijk meteen nog een keer naartoe zou willen. Ik denk dat er weinig andere plekken op de wereld zijn waar je zo dichtbij het leven van de gewone Romeinen van 2000 jaar geleden kan komen. Lopen over een Romeinse weg, een kijkje nemen in een badhuis, bar of villa, de schilderingen die mensen als posters boven hun bed hadden hangen: ik vond het prachtig. En ik heb ook weer allerlei nieuwe dingen opgestoken, vooral uit het boek Pompeii van Mary Beard. Echt een aanrader om te lezen als je Pompeï gaat bezoeken of als je er gewoon wat meer over wil weten. Ze schrijft met een rete-aanstekelijk enthousiasme en ze legt ook nog eens goed uit hoe wetenschappers aan hun inzichten zijn gekomen, zonder dat het boek saai wordt. Ik heb een lijstje gemaakt van de vijf meest opvallende/fascinerende/shockerende inzichten die ik heb opgedaan en die jij misschien ook nog niet wist. Of wel? Ik ben benieuwd!

...lees verder "Vijf dingen die je nog niet wist over Pompeï. Of wel?"

Als er één dag in het jaar is waarop je schaamteloos naar mierzoete romantische comedy’s mag kijken, dan is het wel Valentijnsdag, toch? En als je dan nog een extra excuus nodig hebt: deze op en top Amerikaanse romcom schotelt je prachtige beelden voor van Verona, Sienna en Toscane. Superleuk om te zien voor wie er al geweest is en inspirerend voor iedereen die nog geen vakantieplannen heeft voor dit jaar.

...lees verder "Valentijnsfilmtip: Letters to Juliet"

5

Laten we weer eens een leuke film gaan kijken! De laatste tijd hadden we zo veel treurige films gezien, zoals Logan en Me Before You, dat een film over een diner met vrienden me wel een fijne afwisseling leek. Ik had deze film al in Nederland in de bios gezien vorig jaar (het is vooral in Italië, maar ook in de rest van Europa een bioscoophit geweest) en ik had er goede herinneringen aan. Maar, toen we de film eenmaal hadden gekeken, bleek dat die goede herinneringen vooral kwamen doordat het een supergoede film is. Maar leuk? Nee, dat niet.

...lees verder "Filmtip: Perfetti Sconosciuti"