“Lust jij nog een mini-roze koek?” Ik heb er weliswaar al twee op, maar tegen die derde zeg ik mooi geen nee. Gezond doen komt later wel, eerst maar even de schade van drie jaar Italië inhalen. Kaaspannenkoeken met appelstroop, boerenkool met rookworst en natuurlijk echt vloeken in de Italiaanse culinaire kerk: Amerikaanse pizza’s met dikke bodems. Heerlijk! Dan nog babi pangang, paasbrood, rozijnencakejes, ontbijtkoek en wat heb ik die lekkere bruine boterhammen gemist. Hebben we deze eerste twee weken in Nederland überhaupt iets anders gedaan dan eten?
Jazeker! We hebben ons ingeschreven bij de gemeente. Toen dat geregeld was, simpelweg door langs te komen met je paspoort en een inschrijvingsformulier - tot nooit meer ziens, Italiaanse bureaucratie! - toen realiseerde ik me pas hoe opgelucht ik was om weer in Nederland te zijn. We hebben toch lang met de vraag geworsteld of we vanwege corona eerder zouden remigreren en zo ja, wanneer dan. En als we dan terug wilden, of dat dan nog wel zou lukken. Die stress is nu gelukkig voorbij.
En ondanks dat de maatregelen in Nederland net zo goed iedereen raken, valt er een stuk beter mee te leven dan in Italië. Je mag de deur nog uit en er zijn zelfs nog winkels open. Afstand houden moet, maar je zult de politie en het leger hier niet op elke straathoek zien. De premier maakt ons duidelijk dat we met z’n allen in hetzelfde schuitje zitten en dat we hier alleen samen ook weer uit kunnen komen. Die gedachte maakt dat ik in Nederland nog nooit zo veel saamhorigheid en onderlinge behulpzaamheid heb opgemerkt als nu. Een verademing ten opzichte van de grimmige sfeer en de ieder-voor-zich-mentaliteit die nu in Italië heerst.
Daar zitten we dan
Maar ja, daar zitten we dan, in Nederland: zonder huis, zonder werk en zonder plan. Dit had een geweldig eens-maar-nooit-weer sabbatical van een half jaar moeten worden, waarin we alles hadden willen doen waar we normaal geen of te weinig tijd voor hebben. Tijd doorbrengen met vrienden, wandelen langs de Muur van Hadrianus, fietsen van Rome naar Nederland: we hadden ons er ontzettend op verheugd en het heeft ons door het laatste half jaar in Italië heen gesleept. Dat dit nu allemaal ineens niet door kan gaan, is een teleurstelling waar ik slechter mee om kan gaan dan ik van mezelf gewend ben.
En ik weet het: iedereen heeft nu te maken met de teleurstelling van afgezegde vakanties en dan heb ik het nog niet eens over de echte moeilijkheden zoals het combineren van thuiswerken met thuisonderwijs geven, eenzaamheid, het verliezen van je inkomen of je baan, enorm veel overuren moeten maken op de intensive care, ziek thuis zitten met corona of een dierbare verliezen aan het virus. Maar wat mijn helder denkende brein ook voor goede argumenten verzint, ik kan niet anders dan mezelf enorm zielig vinden en verwachten dat iedereen medelijden met me heeft.
Al onze mooie plannen naar de maan. Vooral onze mislukte fietsreis doet zeer, want die kunnen we mooi verzetten naar ons pensioen, aangezien twee maanden vrij nemen er voorlopig niet meer in zit. Dat pensioen is al over 35 jaar, of nog iets langer, dus nog heel even geduld. En wat gaan we doen nu alles wat we hadden willen doen niet kan of niet mag? Ik heb werkelijk geen idee. Pas in september beginnen we weer met werken, dus we kunnen onze plannen om een huis te kopen ook niet wat naar voren halen, want geen contract is natuurlijk ook geen hypotheek. We kunnen niet vooruit, dus we moeten een half jaar verplicht stilstaan. En daar ook nog eens potverdorie ontzettend van genieten, want dit had het fijnste half jaar uit ons leven moeten worden.
Cynische troep
Zie je wat een cynische troep er allemaal uit mijn hoofd komt? Daarom ga ik nu geforceerd opschrijven wat de lichtpuntjes, de opties en de positieve kanten zijn. Wie weet dat ik mezelf op die manier kan trainen om hiermee om te gaan, want zoals ik me nu al een paar dagen voel, wordt het er niet beter op.
Lichtpuntjes dus. Ik ben heel blij om veilig in Nederland te zijn, dat we gezond zijn en dat onze lieve familie deze twee daklozen een slaapplek wilde geven. Het is niet makkelijk om geen eigen huis te hebben, vooral als je dat huis wat je niet hebt ook niet uit mag, maar we hebben wel een bed, eten en gezelligheid. Wat wil je nog meer?
Dan de opties: we verzetten de wandeling langs de Muur van Hadrianus naar het najaar of volgend jaar. Misschien moeten we onze wandelgroep opsplitsen, want niet iedereen kan vrij krijgen in de herfstvakantie, maar dat is dan maar zo. De fietsreis kunnen we verzetten naar juli en augustus (als de mogelijkheden er dan weer zijn). Om de Italiaanse hitte te vermijden, kunnen we een andere route kiezen, bijvoorbeeld naar Praag via Berlijn: ook een prachtige reis. De fietstocht van Rome naar Verona kunnen we dan altijd nog een keer zonder het gedeelte van Verona naar Nederland doen. Dat kost een week of twee, dus dat zou in de meivakantie kunnen. Allemaal opties waar ik mee kan leven.
Iets positiefs
Nu nog iets positiefs. Wat me dus het meest dwarszit is dat ik naar mijn idee stilsta. Ik kan niet tegen het gevoel dat er geen vooruitgang in mijn leven zit. Ik leer niks, beleef niks en ik heb niet eens een baan. Niet dat ik de afgelopen maanden in Italië nou zo veel gedaan heb, maar dat maakte ten minste nog onderdeel uit van de geheel Instagram-waardige fase van ‘in Italië wonen’. Nu woon ik weer in Nederland, ga ik waarschijnlijk na de zomer weer aan de slag in mijn oude baantje als docent en in de tussentijd beleef ik een compleet gefaald sabbatical. Daar is werkelijk niks Instagram-waardigs aan. En ik heb niet eens Instagram, kun je nagaan!
Maar ik zou hier iets positiefs van maken, dus let op hoe ik dat doe. Ik zou mezelf nu kunnen aanmoedigen om in de tussentijd mezelf een doel te geven, zoals ik dat ook in Italië heb gedaan met Italiaans leren. Dat begon ik een paar dagen geleden ook automatisch al te doen, dus ik weet precies welke technische studies ik zou kunnen oppakken, hoeveel boeken van Ilja Pfeijffer ik nog zou kunnen lezen en welke series op Disney+ mijn aandacht verdienen. Maar ondanks alle mogelijkheden heb ik nog niks kunnen verzinnen waar ik echt motivatie voor voelde of oprecht heel veel zin in had. En eigenlijk gaan deze oplossingen ook voorbij aan het echte probleem: mijn verslaving aan vooruitgang.
Verslaafd aan vooruitgang
Moet er echt elke dag iets gebeuren waarmee je werkt aan je persoonlijke doelen? Of dat nu geld verdienen voor een huis is, een reis maken waar je altijd van hebt gedroomd, een studie oppakken of media consumeren, waarom moet je altijd vooruit? Is het zo erg om een keer stil te staan, niks te melden te hebben, saai en voorspelbaar te zijn, de dagen voorbij te laten gaan zonder iets mee te maken? “Ja dat is het ergste wat er is!”, zeg ik vanuit mijn Instagram-levensstijl. “Nee, dat is het helemaal niet” zegt de stem in mijn hoofd die weet wat goed voor me is.
Dus dat ga ik doen de komende maanden: afkicken van het gevoel altijd gaaf en interessant te moeten zijn en gewoon suf en onboeiend zijn. Geen toffe reizen, geen huis kopen, geen interessante nieuwe baan, gewoon de garage schilderen van opa, gras maaien bij mijn vader en eten koken voor de familie. Helemaal prima. Misschien als ik daar een half jaar op heb geoefend, dat het nog wel eens een les zou kunnen zijn waar ik de rest van m’n leven plezier van heb. Maar geef me eerst nog maar een roze koek, dat helpt altijd 😉
En als je later terug kijkt was dit misschien een van de mooiste periodes in je leven, familie, grasmaaien, verven, waarin je veel leerde...vraag het je opa 😉 de natuur doet niet voor niets, zei een oude wijze die lang geleden leefde 🙂
Wie weet inderdaad!
Waar ik woon in Italie, in een gemeente van le Marche heb ik helemaal geen gevoel van grimmigheid en ieder voor zich mentalitei. Ik vind het dan ook jammer dat je a wat je beleefde in je stad dat meteen voor heel Italië veralgemeent. Hier naaien ze mondmaskers voor het rusthuis, leveren de kleine supermarkten allemaal gratis aan huis aan ouderen of doen anderen boodschappen voor hen. De sociale dienst van onze gemeente helpt ook waar het kan, in de supermarkten wordt er mooi buiten gedisciplineerd aangeschoven, geen hamstergedrag, ik wilde maar zeggen ook hier heb je plekken zoals overal waar het wel sociaal is. Ben er ook van overtuigd dat in België en Nederland er ook best plaatsen zullen zijn waar het minder sociaal verloopt. Groetjes en succes met je nieuwe leven in Nederland.
Hoi Isabelle, fijn om te horen dat het niet overal in Italië is zoals wij het in Verona hebben ervaren. Daar kan ik alleen maar heel blij om zijn. Dankjewel en groetjes terug!
Hè, lekker, zo'n eerlijk blog. Ik herken je gevoel enorm: ook ik voel me helemaal niet fijn als er geen vooruitgang in mijn leven zit. Mooi hoe je dat aan het eind weet te benoemen en om te turnen naar een waardevolle les. En als je wilt Skypen: let me know!
Thanks, Eef! Ik twijfel vaak wel of ik dit soort verhalen wil plaatsen, want het is natuurlijk veel gezelliger om net te doen alsof alles altijd geweldig is. Maar dan zou ik net zo goed meedoen aan het creëren van die Instagram-illusie waar ik zelf ook niet blij van word. Dus dan maar af en toe zo'n verhaal. Het helpt vaak wel om alles op te schrijven, ik voel me nu ook alweer een stuk beter 😉
Fijn om te horen! En inderdaad: het internet kan soms wel wat realness gebruiken 😉
Dank je wel voor je eerlijke verhaal. Terecht dat je baalt, al hoop ik wel voor je dat het echt niet zo zal zijn dat je tot je pensioen nooit meer de kans krijgt iets 'geks' of 'groots' te doen. Je zal toch eens van baan wisselen of een tijdje onbetaald verlof kunnen nemen. Er zijn zoveel opties als je uiten de gebaande (veilige, zekere, platgelopen) paden durft te kijken.
Misschien helpt het ook dat de hele wereld momenteel stilstaat. Het ligt in ieder geval niet aan jou. Wij zouden naar Italie emigreren dit jaar en de kans dat dat even niet gaat gebeuren is reeel. Maar gek genoeg heb ik er vrede mee, er minder van gebaald dan ik van te voren had gedacht. Misschien juist omdat het niemands schuld is en iedereen in hetzelfde schuitje zit. Berusting. Het is wat het is.
Succes met je rust vinden. Ik denk dat het heel waardevol is!
En welkom terug in Nederland!
Hoi Annemarie, dankjewel, we zijn blij om terug te zijn! Ik begin inmiddels ook wat meer te accepteren dat alles anders gaat dan ik van tevoren had bedacht. Alleen al het opschrijven helpt eigenlijk al. Ik hoop dat jullie emigratie ook door kan gaan, al wordt het misschien wat later. Laat het me in ieder geval weten als je gaat bloggen of iets dergelijks, het lijkt me heel leuk om je te volgen!
Ik snap je heel goed Manja! Het zou pas raar zijn als je hier niet enorm van zou balen. Eerlijk gezegd vind ik mezelf ook al regelmatig best even zielig, met alles wat er nu niet kan. En mijn plannen die niet doorgaan zijn een stuk minder groots dan die van jullie. Dus ik zou zeggen, daarin zwelgen mag best even. Of langer dan even. Dikke knuffel!
Hoi lieve Bonnie, dankjewel voor je berichtje, het beurde me meteen op! Lekker samen op afstand zwelgen dan maar. Ik hoop dat we elkaar snel weer zien!
Ik vind je altijd gaaf en interessant! Kusjes van Isabel en Cricket
Lieve Isabel en Cricket, dankjulliewel! Dat is voor mij eigenlijk al meer dan genoeg 😀
Eerlijk gezegd ben ik even sprakeloos over je laatste blog want - ook al denk ik je teleurstelling een beetje te kunnen begrijpen - er wacht toch een mooie taak op jou: maak van je verhalen een boek!
Precies daarvoor heb je tijd en ruimte nodig, dus alles wat je nu hebt. Talent heb je meer dan genoeg, verder een zee van ervaringen, observaties en onderzoek naar alles en nog wat rondom Verona en Italië. En er bovenop ook nog de ervaring met Corona. En uiteraard je blog.
Wat wil je meer? Het is nu of nooit, Manja! Zo veel ruimte heb je alleen nu. Zet ‘m op, ik reken op jou!
Liefs, Sabine
Hoi Sabine, dankjewel voor je reactie en voor je lieve tip. Ik ben al een tijdje bezig met het boek, dat een mix gaat worden van praktische tips over emigreren naar Italië en onze ervaringen. Als het af is, laat ik het je zeker weten. Nu nog even de motivatie vinden om de laatste twee hoofdstukken te schrijven!