Remigreren: terug naar The Shire

Af en toe komt ineens de gedachte bij me op dat we binnen een paar maanden alweer gaan remigreren. En regelmatig volgt er dan een lichte paniekaanval, alsof een onzichtbare hand van onderaf mijn hart vastgrijpt en daarna nog even doorgaat naar mijn keel. Ik kende het gevoel al, want in de tijd dat we bezig waren om naar Italië te verhuizen kwam het ook af en toe bij me op. Maar waarom is het er nu weer?

Ik kan zoveel redenen bedenken waarom het er niet zou moeten zijn. Deze keer maken we geen sprong in het onbekende zoals vorige keer, maar gaan we terug naar ons vertrouwde Nederland. We hebben alles onder controle, we weten precies wat we moeten doen voor wanneer en hoe we het gaan aanpakken. Als we iets niet weten, is het ook veel makkelijker uit te zoeken omdat alle informatie in het Nederlands is. En we kunnen inmiddels zo goed Italiaans dat ook de zaken in Italië makkelijk te organiseren zijn.

Eigenlijk hoeven we in Italië ook niet zo ontzettend veel te regelen. Gisteren heb ik een mooie Italiaanse formele brief getypt om de huur op te zeggen. Daarnaast moeten we in de komende maanden onze verzekering, telefoonabonnementen, bankrekening, internet, gas, water en licht opzeggen. Bij de gemeente zien ze je liever gaan dan komen en dat scheelt, want uitschrijven kun je met een simpel formuliertje fiksen, terwijl inschrijven ons heel wat papierwerk, wachtkamers en bezoekjes van de politie heeft gekost. We hebben gelukkig ook een gemeubileerd appartement en kunnen maximaal één auto vol spullen mee terug nemen, dus dat hoeft ook niet veel tijd en moeite te kosten. Goed te doen dus, zou je zeggen.

Het gekke is dat veel mensen me met Kerst nog vroegen of we niet opzagen tegen het terugverhuizen naar Nederland en dat ik toen nog heel relaxed antwoordde dat het allemaal prima was en geen probleem. Ergens is er dus iets veranderd. Nu ik er zo over nadenk, denk ik dat ik Kerst als een soort barrière heb gebruikt. Bij alles wat er gedaan moest worden, dacht ik “O, dat komt na Kerst wel, tijd zat.” Maar dan is het ineens ‘na Kerst’ en dan realiseer je je wat er allemaal nog moet gebeuren. Het is te doen, maar wel een ongelooflijke hoop regelwerk in één keer.

Om er maar even een Lord of the Rings-metafoor tegenaan te gooien: als Frodo en Sam bijna aan het einde van hun tocht zijn gekomen, weegt de ring steeds zwaarder voor Frodo. Er zit niets meer tussen hem en het brandende oog van Sauron; Zelfs met zijn ogen open ziet hij het voor zich. Zo heb ik de kerstvakantie een beetje gebruikt om mezelf te beschermen tegen ‘het oog van Sauron’, om niet te hoeven zien hoe spannend ik het allemaal vind. Maar nu sta ik oog in oog met de harde waarheid: alles gaat veranderen, en snel ook. Dat veroorzaakt het paniekgevoel dat in me opkomt.

Net als Frodo gaan wij ook na ons avontuur weer terug naar The Shire. En net als bij Frodo denk ik dat het niet zo simpel zal zijn als ‘there and back again’. Natuurlijk, Nederland is ons oude vertrouwde landje, maar er is ook veel veranderd in de drie jaar dat we weg zijn geweest. In de eerste plaats wijzelf. Ik maak me best wel zorgen over of ik nog wel pas in de Nederlandse standaardmentaliteit van ‘druk, druk, druk’ en ‘hoe efficiënter hoe beter’. Kan ik nog wel meedraaien in die gejaagde manier van leven en, misschien nog belangrijker, wil ik dat überhaupt wel? En zo niet, hoe ga ik het dan organiseren om ervan gespaard te blijven? Ik weet het echt nog niet.

Ook het feit dat Christo een baan heeft gevonden in Wageningen maakt dat terugverhuizen niet simpelweg ‘je oude leventje weer oppakken’ is. We gaan op zoek naar een nieuw huis in die omgeving en ik naar een nieuwe baan. Om onze vrienden te zien kunnen we niet meer zoals eerst spontaan een plan maken: vijf minuten fietsen en dan staan we voor de deur. Als je 100 kilometer verderop zit en 1,5 uur moet reizen, is dat nu eenmaal niet echt haalbaar meer. Aan de andere kant, Verona is 1200 kilometer verderop, dus slechter dan dat wordt het niet.

En toch, zou het niet fijner zijn om gewoon in Italië te blijven wonen? We hebben het hier naar ons zin, we zijn gewend aan onze omgeving en het zou een hele hoop gedoe schelen. Dan zouden we ook onze favoriete Italiaanse dingen niet hoeven te missen: het uitzicht op de bergen, zon in de winter, pasticcini eten op zondag, pasta voor lunch en lekker veel tijd voor jezelf.

Maar nee, we zijn allebei niet echt treurig om te vertrekken en we voelen wel ergens dat het tijd is om te gaan. We hebben in de afgelopen jaren zoveel gedaan, meegemaakt en beleefd dat we echt het idee hebben dat we alles eruit hebben gehaald wat erin zit. Het feit dat we nu allebei Italiaans spreken, dat we bijna heel Noord-Italië hebben uitgespeeld qua reizen en dat we de kans hebben gekregen om zo lang in een omgeving te wonen die in veel opzichten zo anders is dan Nederland, dat zijn allemaal ervaringen die we meenemen. Langer blijven zou daar niet veel meer aan toevoegen.

We hebben ook veel zin om nieuwe dingen te gaan doen. Christo kijkt ernaar uit om te beginnen op de universiteit van Wageningen en ik heb zin om weer voor de klas te staan. We kunnen ook niet wachten om onze vrienden en familie weer te zien en ik ga elke dag zoete aardappels eten en Christo kroketten. Als ik de paniek voel opkomen, dan helpt het om hieraan te denken, om te weten waar we het ook alweer voor doen.

Het helpt ook om me te realiseren dat remigreren niet een soort terugkeer naar het verleden is, maar een nieuwe stap, een nieuw avontuur met nieuwe uitdagingen. Logisch dat dat spannend is! Misschien nog wel spannender dan toen we naar Italië vertrokken, want toen hadden we echt geen idee wat we konden verwachten. Dat terwijl ik nu al een heleboel verwachtingen heb over hoe het gaat zijn om weer in Nederland te wonen en dat ik tegelijkertijd ook al aan het twijfelen ben over hoe realistisch die verwachtingen zijn. Laten we het dus maar lekker op z’n Italiaans aanpakken: van dag tot dag kijken hoe het gaat en niet vergeten: piano piano si va lontano.