Piano piano si va lontano

Ik hou ervan om dingen snel en zo efficiënt mogelijk te doen. Ik eet het liefst een boterham voor lunch, omdat je die lekker snel weg kan happen en dan nog het liefst terwijl ik tegelijkertijd mijn mail check of Italiaanse woorden leer. Zelfs een ‘ontspannend’ scrubmasker smeer ik het liefst snel op m’n gezicht en dan scrub ik heel hard, zodat ik ondanks de snelheid toch evenveel dode huidcellen weg kan halen. M’n huid is daarna soms wel een beetje rood, maar hé het scheelde toch weer 5 minuten en dan ben ik heel tevreden met mezelf.

Maar waarom? Waar komt die drive vandaan om alles zo snel en efficiënt mogelijk te doen? Het doet me een beetje denken aan het spel De Sims, waarin de mannetjes het gelukkigst zijn als je het huis zó efficiënt hebt ingericht dat ze zo snel mogelijk van de douche naar de huiskamer, de keuken en weer terug kunnen lopen. Dan krijg je groene balkjes en blije gezichtjes. Ik was op een bepaald moment zo verslaafd aan dat spel dat ik in mijn eigen hoofd ook mijn taken als blauwe vierkantjes in de linkerbovenhoek van mijn hoofd op de meest efficiënte volgorde ging zetten. Toen ben ik maar met het spel gestopt 😉

Bij mij zit, denk ik, ergens heel diep het idee dat als ik alles maar zo snel mogelijk doe, ik meer tijd heb om echt leuke dingen te doen: lezen, gamen, muziek luisteren of gezellig ergens een drankje gaan doen. Maar nadat ik in mijn rete-efficiënte keiharde werkmodus alle taakjes heb gedaan, ben ik meestal al best wel moe en dan ga ik daarna een beetje dom op m’n telefoon zitten spelen. Pffff, daar gaat je tijd voor leuke dingen. Ik liep hier nog veel vaker tegenaan toen ik lesgaf, want toen had ik ook veel meer taken. En om dan alles zo efficiënt en snel mogelijk te doen, tsja, dan val je op vrijdagavond om half 9 op de bank in slaap.

Hopelijk lijk ik over 2,5 jaar wat meer op de Italianen. Er is hier een veelgebruikt spreekwoord: piano piano si va lontano. Het betekent dat als je maar rustig aan doet (piano piano) dat je dan uiteindelijk ver komt. Heus niet elke Italiaan zit zo in elkaar. Luca is bijvoorbeeld de hele zomer gefrustreerd geweest, omdat hij het in de hitte niet voor elkaar kreeg om als een beest gras te maaien, wat de rest van het jaar wel lukte (terwijl de anderen al het hele jaar lekker de kantjes ervan af lopen en na elk kwartier gras maaien ook een kwartiertje lekker pauze nemen). Maar toch kan het volgens mij geen kwaad om alles een beetje rustiger aan te doen. Dan word je ook minder moe en als alles dan gedaan is, kan je vrolijk wat leuks gaan doen. En mocht het allemaal niet afkomen, dan zeg je gewoon wat ze hier ook vaak zeggen: Domani, domani, morgen zien we wel weer verder.