Voordat Manja en ik naar Verona vertrokken ben ik eerst nog met mijn opa naar Verona afgereisd om mijn contract bij de Universiteit te tekenen, een bankrekening te openen en de sleutels van ons appartamento in ontvangst te nemen. In de maanden januari en februari vliegen er helaas geen vliegtuigen op Verona dus zijn we naar Venetië gevlogen. Daar hadden we van te voren een auto gehuurd wat op zichzelf al een klein puzzeltje was. We wilden een goedkope auto huren, maar we moesten ook rekening houden met eventuele extra kosten gezien onze uiteenlopende leeftijden. Uiteindelijk hadden we een bedrijf gevonden waar je niet extra hoefde te betalen voor personen tussen de 25 en 99 jaar, dit was perfect aangezien ik de dag van aankomst in Venetië 25 jaar werd.
Daarna moesten we ‘natuurlijk’ de juiste auto uitzoeken. De auto mocht niet te klein zijn, want er moesten drie grote koffers inpassen. De Fiat 500, uiteraard werd het een Fiat want je bent in Italië, was helaas te klein. Een Fiat Panda mocht niet van opa in verband met de veiligheid, hoewel ik hem ervan verdenk dat het hem meer om de esthetiek ging. Ze hadden helaas niet de iets grotere Fiat Punto, een auto die je hier overal ziet rijden. Dus werd het een Fiat 500L. Deze lijkt op de foto’s op een Mini Cooper en hoeveel groter kan de grotere versie van de Fiat 500 zijn, toch? Bij aankomst bleek een Fiat 500L gewoon Amerikaans Large te zijn en ik denk dat hij niet onder deed voor een Renault Espace. Kort en goed, we hadden een mega grote auto en we gingen op weg naar Verona. Hier hadden we om 16:00 afgesproken met de huisbaas Luisa en haar dochter Giulia. We waren uiteindelijk alsnog een kwartier te laat, omdat onze vlucht anderhalf uur vertraging had door de ‘de-icing’.
Christo