Het vrachtwagentje van Legambiente was kapot. Maar deze keer echt. Vorige keer bleef alleen de voorste deur niet dichtzitten, waardoor we met een touw de handgrepen van de twee deuren aan elkaar hadden moeten binden om te voorkomen dat de deur bij elke bocht openvloog en ergens tegenaan botste. Deze keer was het de pomp van de motor (als ik het allemaal goed begrepen heb), dus we liepen nu ook het risico ergens onderweg te stranden. Maar Aldo kent geen angst, dus we gingen op weg naar de monteur in San Martino Buon Albergo, ongeveer 20 min. rijden van Verona. Ik was wel een beetje zenuwachtig, maar gelukkig leidde Aldo me af met leuke verhaaltjes over de omgeving. We hebben het kasteel van Montorio gezien en de kerk waar de zoon van Aldo getrouwd is. Maar het leukste vond ik de fabriek van Motta. Aldo vertelde dat ze daar gebak maken zoals pandoro en panettone en ik vond mezelf een hele knapperd, omdat ik zei ‘O, net als Bauli dus’. Maar toen zei hij ‘Jaja, en net als Melegatti en Paluani’ en toen realiseerde ik me pas dat alleen hier uit de buurt dus al vier grote taartfabrikanten komen. Paluani en Bauli komen echt uit Verona, Melegatti uit het dorpje waar wij naast wonen, San Giovanni Lupatoto en de grote outsider hier is Motta, want die komt uit Milaan. Tsja, nu moeten we natuurlijk gaan uitvinden welke de beste is en dat kan alleen maar, je raadt het al, door heel veel taart te eten 😉
En hoe het met het vrachtwagentje afgelopen is? Nou, hij doet het weer hoor! Maar het is altijd afwachten voor hoe lang.