Naar de schoonheidsspecialiste in Verona

Vrijdag heb ik weer een stapje gezet op weg naar integratie: ik ben bij de schoonheidsspecialiste geweest. Mijn gezicht moest al een tijdje een beetje ontpukkeld en ontrimpeld worden, maar eigenlijk durfde ik gewoon niet. Waar doen ze het goed, zonder allerlei enge apparaten met lasers? Ik ken eigenlijk niemand aan wie ik het kan vragen. Waar is het niet al te duur? Op internet kon ik nergens de prijzen vinden en ik vind het spannend om overal in het Italiaans te vragen wat het kost. Wat is eigenlijk een gezichtsbehandeling in het Italiaans? En zou dat hier ook gewoon met Groupon kunnen? Uiteindelijk las ik zo veel horrorverhalen over gestoorde en slechte schoonheidsspecialistes via Groupon, dat ik dat maar heb opgegeven. En dan nog m’n grootste angst: wat als ik erheen ga en ik denk dat ze vraagt of ik een gevoelige huid heb, maar eigenlijk vraagt ze of ze m’n wenkbrauwen weg zal halen en ze er daarna weer op zal tatoeëren? Aarrghh, nachtmerries!

Uiteindelijk heb ik door veel te Googlen en recensies te lezen (vooral in het centrum leek de kwaliteit echt beroerd) een centro estetico bij ons in de buurt gevonden. Ze hadden zelfs een prijslijst online staan met een aanbieding voor gezichtsbehandelingen op vrijdag! Blijer kun je me niet maken dan met 5 euro korting, dus toen heb ik maar gemaild voor een afspraak en een beetje wiebelend op m’n benen ging ik erheen.

‘Dimmi, come posso aiutarti?’ Ik heb een afspraak voor… oh shit, hoe heet het ook alweer… pulizia del viso. Ok, ze hebben het begrepen en ik mag gaan zitten. Dan komt er een dame ‘Sei qui per le sopracciglie?’ Voor wat? Ik heb maar nee gezegd en later thuis opgezocht dat dat wenbrauwen zijn 😛 Gelukkig kwam daarna meteen een meisje, Federica, om me op te halen. Ze is heel aardig en maakt er een sport van om me alles te laten begrijpen, nadat ik heb uitgelegd dat ik Nederlands ben. Eigenlijk gaat alles daarna zoals thuis: schoonmaken, scrubben, stomen, maskertje en vettige crème. Aan het einde vraagt Federica: ‘Wil je een tisana?’ ‘Ehm, wat is dat?’ ‘Ja, het is een soort warm drankje, tja, hoe leg je dat uit, eigenlijk is het een soort thee.’ Oké, weer een woord geleerd, want het bleek kruidenthee te zijn.

Bij het afrekenen had ik nog een gesprekje met de kassajuffrouw: ze vroeg waar Nederland eigenlijk lag. Dus ik probeerde: naast Duitsland, maar ze keek een beetje wazig. Dus ik probeerde: boven België, maar het werd er niet beter op. Toen zei ze: ‘Is Nederland waar Amsterdam is?’ Jaaaaa! Ze had ook een collega die in Rotterdam had gewerkt bij een wereldberoemde barbier die Schorem heet. Die kende ik niet, maar ik vond de naam grappig, dus ik probeerde uit te leggen dat ‘schorem’ in het Nederlands iets van ‘tuig’ betekent, alleen dat kreeg ik helaas niet uitgelegd. Maar niks aan de hand, mijn dag was toch al goed 🙂