L’isola che non c’è

[Deze blog had ik al met hemelvaart geschreven, maar toen ben ik hem vergeten 😛 Dus met wat vertraging, staat hij er nu toch op.]

Aan hemelvaart doen ze hier in Italië gek genoeg niet, dus we zijn lekker druk bezig geweest de afgelopen dagen. Christo heeft het examen van de taalcursus gedaan en in ieder geval het grammatica- en luistergedeelte heel goed gemaakt. De uitslag van het schrijven en spreken hoort hij volgende week… spannend! En ik heb met Diana, Niki, Luca en Nicolò de tuin rondom het huis van Diana en Niki weer helemaal mooi gemaakt. Ze wonen in een huis dat door Legambiente beschikbaar gesteld wordt aan vrijwilligers die hier langere tijd komen werken, dus dat moet ook onderhouden worden. De naam van het huis is L’isola che non c’è, letterlijk ‘het eiland dat er niet is’. Maar in Italië bedoelen ze er Neverland  van Peter Pan mee (zoals in het Nederlands ‘Nooitgedachtland’. Welke vinden jullie mooier?)

Het huis van binnen doet me een beetje denken aan de Klikspaanweg, mijn studentenhuis in Leiden. Dat krijg je als je met veel verschillende studenten in één huis zit: afwas overal, een brakke badkamer en geen millimeter ruimte op de tafel. Maar buiten is het zo mooi! Ze hebben een afdakje met daaronder twee picknicktafels, waar je heerlijk kan zitten. En toen we alle lege bierblikjes en drankflessen hadden opgeruimd en de klimop die al drie jaar aan het woekeren was hadden weggehaald, zag het er zo idyllisch uit als op de foto hierboven.

Het is ook heel grappig om met zo’n gemixt internationaal gezelschap aan het werk te zijn. Iedereen is heel aardig, maar je merkt toch wel dat de Italianen denken dat je een beetje een domme sukkel bent. Het is lastig te begrijpen dat iemand die geen Italiaans kan niet per se traag van begrip hoeft te zijn. Dus Luca gaat heel lief naar elk tuinattribuut wijzen en dan zeggen hoe het heet: ‘Secchio, secchio con ehh.. robaccia’ (een emmer, een emmer met ehh.. rommel). Fijn om te weten 😛 En Nicolò gaat stap voor stap uitleggen dat als je klimop gaat snoeien, dat je dan niet de hele stam door moet gaan zitten knippen, omdat dan de hele plant sterft, maar alleen de takken die naar beneden hangen. Oooo, nu snap ik het 😛 Het voelt eigenlijk een beetje als toen ik in Ghana was: je spreekt de taal niet en je kan ook niet koken op een houtvuur, dus dan denkt iedereen al snel dat je een beetje achterlijk bent. Maar het hilarische is dan wel: ik probeerde in het Italiaans uit te leggen dat ik niet denk dat het verstandig is om nu de nieuwe Pirates film illegaal te gaan zitten downloaden, omdat ik verwacht dat de autoriteiten daar enorm bovenop zitten. Dat is eigenlijk nog te moeilijk voor me in het Italiaans, dus Diana vraagt of ik het in het Engels kan uitleggen. Dat lukt natuurlijk wel en dan zitten die Italianen met hun oren te klapperen, omdat ze er geen woord van verstaan hebben.

Maar goed, nu lijkt het misschien alsof ik het vervelend vind, maar dat is helemaal niet zo! Ik vind het juist leuk en opvallend hoe belangrijk het hier is om de taal te spreken. En ik ben heel blij dat ik zo veel leer, want bij de volgende emmer met rommel die ik zie, weet ik meteen wat ik moet zeggen 😉
We hebben een hele leuke middag gehad en heerlijke zelfgemaakte pizza van Nicolò gegeten, waarvoor hij om 4 uur ’s nachts was opgestaan om het deeg te kneden, zodat het precies de juiste gisting zou hebben. Italianen en eten 😉