Eén van de eerste dingen die je leert tijdens de Italiaanse les is hoe je dingen moet bestellen bij de bakker of de groenteboer. Er zijn een aantal manier hoe je kunt zeggen dat je iets wilt, maar het belangrijkste hier is om te onthouden dat je nooit “voglio …..” gebruikt. Dit betekent letterlijk vertaald: “Ik wil …”. Geen probleem dus zou je zeggen, maar hier in Italië is dit te sterk en je mag het dus eigenlijk maar zelden gebruiken. Ze zeggen hier: “Vorrei ….”, wat betekent: “Ik zou graag …. willen”. Ik geloof dat dit overeenkomt met het Franse: “Je voudrais”. (ohja de vorm van de persoon zit hier in het werkwoord, ik=io, maar dat gebruiken ze alleen om iets te benadrukken)
Ik gebruikte laatst voglio als voorbeeld om aan te geven dat ik moeite had met de klank van de “gl”. Mijn collega’s begonnen allemaal ineens te schreeuwen: “L’erba Voglio non cresce neanche nel giardino del re!”. Het klonk een beetje raar voor mij, want ik vertaalde het naar: “Het kruid ik wil groeit ook niet in de tuin van de koning.”. Oke prima, maar waarom staat er dan ineens “ik wil” midden in een zin die niets met ik of willen te maken heeft. Het blijkt dat ze het als een soort naam van het kruid gebruiken, dus als volgt (man wat een aanhalingstekens): “Het kruid Ikwil groeit ook niet in de tuin van de koning”. Waarmee ze willen zeggen dat zelfs de koning niet weg komt met het woord “voglio”.
Tijdens een afscheidsetentje bij een pizzeria (als lunchpauze!!!!!) begon ik nog een keer over de koning en zijn kruid, waarop een hele discussie begon over wat nou precies het spreekwoord is. Het bleek dat er meerdere versies zijn. Een andere leuke versie was deze: “L’erba Voglio cresce solo nel giardino del re.”, wat betekent: “Het kruid Ikwil groeit alleen in de tuin van de koning.”. Aangezien ik de buitenlander was (en dus onpartijdig), moest ik bepalen wat de mooiste was. Daar kon ik mezelf gelukkig makkelijk uit redden. Ik vond de tweede namelijk logischer, want ja je bent koning, boeiend of jij zegt “ik wil”, je krijgt het toch wel, maar ik vond de eerste mooier klinker. Toch ging de discussie door, maar gelukkig kwam Manuellone (betekent: grote Manuel) met een oplossing. Hij redeneerde dat de eerste beter was omdat mensen anders maar de hele tijd dat kruid uit de tuin van de koning zouden gaan stelen…..
Ik vond het in ieder geval een leuk spreekwoord. Zelf probeer ik de Italianen ook wat Nederlandse spreekwoorden te leren en dat lukt aardig. Op dit moment is: “con due ditte nel naso” (met twee vingers in de neus) al redelijk ingeburgerd. Hoewel ze het in het begin heel smerig vonden, blijf ik natuurlijk gewoon stug volhouden en dat werkt.
- Christo