[Inmiddels heeft de hitte het hier alweer gewonnen van de wolken, net als in Nederland gisteren, hoorde ik. Maar ik wilde jullie dit verhaal toch niet onthouden.]
Het is hier bewolkt! Het is hier koud! Het is hier nat! Je denkt misschien dat ik het nu over Nederland heb, maar nee, het is echt rotweer in Verona. De afgelopen weken was de temperatuur ‘s nachts zo tussen de drie en de vijf graden en overdag was het elke keer mistig en regenachtig. De meimaand van 2019 - die hier nu maggio pazzo, gestoorde mei wordt genoemd - blijkt zelfs de koudste van de afgelopen dertig jaar te zijn geweest. En in Verona was het ook nog het koudst van heel de regio Veneto.
Arme mensen die deze maand op vakantie in Italië zijn. Je denkt even een lekker voorjaarszonnetje mee te pakken aan het Gardameer of het prachtige Verona te zien schitteren in de zon. In plaats daarvan zit je alleen maar je bootje te hozen, het lekkende dak van je tent te repareren en een mistige, verregende foto van de Duomo te maken waar nog net het randje van je paraplu op te zien is. Echt balen.
Arme Italianen ook. Wij Nederlanders zijn natuurlijk wel wat gewend als het op rotweer aankomt, maar dit weer is voor hen net winter. Dus de dikke jassen, truien en warme handschoenen zijn weer uit de kast gehaald en iedereen is daar chagrijnig over. Daarbij moet je bedenken: regen is voor Italianen echt iets smerigs. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar nat worden is echt hun ergste nachtmerrie.
Dat merk je aan een aantal dingen. Sowieso dat bij de eerste druppels de paraplu al wordt gepakt. Regent het en je loopt zonder paraplu op straat? Dan ben je echt de enige persoon in heel Italië die dat doet en de Italianen zullen het niet nalaten om je raar aan te kijken. Maar je kunt je paraplu toch vergeten zijn? Nee, dat kun je niet. Italianen houden naarstig het weerbericht in de gaten en al lijkt het er maar enigszins op dat er een druppeltje gaat vallen, dan wordt de paraplu meteen ingepakt.
In de regen lopen is dus al raar, maar in de regen fietsen al helemaal. Als het regent, blijf je het liefst binnen en anders pak je de auto of de bus. Als je toch het belachelijke idee hebt om in de regen te gaan fietsen, dan neem je je paraplu mee op de fiets. Dat kan, want het waait hier bijna nooit. Erg handig fietst het natuurlijk niet, dus ik laat me liever natregenen. De regen is hier sowieso altijd een beetje warm en hij wordt niet als ijzige kogels op je afgevuurd zoals in Nederland, dus zo erg is het helemaal niet.
Ik was een keer (zonder paraplu) door een flinke plensbui naar een cursus gefietst, waardoor m’n haar en broek door en door nat waren geworden. Toen ik binnenkwam kreeg ik letterlijk een groepje Italianen om me heen om te vragen of het wel goed met me ging en of ik niet met de bus had kunnen komen of een paraplu had kunnen meenemen of in uiterste nood, of ik dan geen regenbroek had. Toen ik zei dat dat allemaal wel kon, maar dat het me niet kon schelen, omdat het toch maar water is, was het even stil. Ik denk dat ze zich toen bedachten dat er met deze rare Nederlander niet te praten viel, want binnen twee seconden waren ze allemaal weer weg.
Ook in het Italiaanse verkeer is regen een probleem. Regen is zo’n bijzonder fenomeen dat de bestuurders er helemaal van in de war raken. Je hoeft niet eens in de auto te zitten om dat te merken. Als het regent, hoor je dat meteen, want er wordt significant meer getoeterd dan normaal. Nog meer? Ja, echt. Je ziet bestuurders ook hele vreemde en gevaarlijke manoeuvres maken om plassen te ontwijken. Het lijkt wel alsof iedereen zo chagrijnig is over het feit dat het regent, dat ze collectief hebben besloten dat de verkeersregels nog minder gelden dan normaal.
Wat daarbij ook meespeelt is dat de waterafvoer op de Italiaanse wegen zo slecht is dat het binnen no-time een groot waterballet is op de weg. Er zijn wel putten, maar de wegen zijn niet zo gemaakt dat het water naar de putten toe loopt, waardoor er rustig op twee meter afstand van een put een diepe plas komt te staan. En dat zo elke vijftig meter. Als fietser rijd je meestal in de goot van de Italiaanse weg, dus je kunt je voorstellen dat je je voeten ongeveer net zo vaak in de lucht moet houden als dat je ze op de trappers zet. En als er een auto voorbij rijdt…. FLATS! Gelukkig was je broek toch al nat.
Arme toeristen, arme Italianen, er is eigenlijk maar één persoon die dit rotweer echt kan waarderen en dat ben ik. Regen is lekker fris. Door de regen ruikt alles lekker. Daarbij houden de wolken de brandend hete zon tegen die normaalgesproken eind mei al flink aanwezig is. Ik weet dat het nu niet lang meer kan gaan duren, de afgelopen dagen werd het al steeds iets beter weer en zodra de bewolking weg is, schiet de temperatuur meteen omhoog naar boven de 25 graden. Maar zolang het nog een beetje rotweer is, geniet ik er met volle teugen van.
Ha Manja, weer een heel vermakelijk en zeer herkenbaar stukje.. Hier in Le Marche, vroegen wij ons, deze meimaand, af, waarom wij ook alweer, 4 maanden geleden, naar Italië zijn verhuisd. Niet vanwege het weer! In maart was het mooier en ontbeten we buiten. En inderdaad die Italianen houden al helemaal niet van nattigheid. De festa’s en sagra’s die dorpen organiseren werden verzet, omdat het wel eens kon gaan regenen, het was de koudste cantine aperte, het jaarlijkse wijnhuizenfeest, waarschijnlijk te groot om af te zeggen) ooit. En over ons net aangelegde grindpad, stroomde een rivier, waarbij de Po verbleekt, dus lag al het grind beneden en hadden we weer 2 dagen werk om het terug te scheppen. Overal zie je wat die enorme waterstromen hebben veroorzaakt. De commune doet hier niets aan, volgens de buren. Op dit moment is alles vergeten en klagen we alweer vrolijk over de hitte en eten we ijsjes. Voorlopig blijft het droog.