Vooral toen we nog geen woord Italiaans spraken hebben we grappige dingen met Italianen die (geen) Engels spreken meegemaakt: we kwamen bij de klantenservice van de Decathlon om onze fietsen af te rekenen, we zeiden ‘good morning’ en de man achter de balie greep met beide handen zijn hoofd vast en maakte een paar rondjes om zijn eigen as. Hij was ook wel een beetje een drama queen, maar gelukkig legde de man van de bewaking in goed Engels uit dat de man van de balie geen Engels sprak en of hij het even moest vertalen. Pheew, we waren gered.
Ook bij de mega-supermarkt kwamen we bij de klantenservice met onze broodbakmachine, omdat we er thuis achter waren gekomen dat de helft van de onderdelen ontbrak. We stelden onze vraag en werden gelukkig (weer een enorme pheew) in prima Engels te woord gestaan en we kregen alle onderdelen alsnog mee. Maar voordat we weggingen moest toch nog wel even gezegd worden: ‘You’re very lucky I speak English, because nobody else speaks English around here.’
Ik ben ook een tijdje best wel zenuwachtig geweest, want ik zou gebeld worden door het internetbedrijf om een afspraak te maken voor de installatie van de wifi. Ik was best wel bang dat ze geen Engels zouden spreken en dat het totaal zou mislukken. Want Italiaans praten is moeilijk, maar over de telefoon Italiaans praten als je bijna geen woorden kent en ook nauwelijks iets verstaat … difficulty = insane. Daar ging opeens de telefoon, een onbekend nummer uit de buurt van Rimini (dat geeft de telefoon allemaal aan). Ik nam netjes op: ‘Hello, this is Manja speaking’. Stilte. Nog langere stilte. Biep, biep, biep, telefoon werd neergelegd. Zou het het internetbedrijf zijn geweest? Waarschijnlijk wel, want een paar uur later werd ik gebeld uit de buurt van Milaan, maar nu was ik iets meer voorbereid. Ik nam netjes op: ‘Pronto?’. ‘Blablablablablabla, oneindig snel veel Italiaans, niet te begrijpen, iets met internetbedrijf.’ Ik in mijn beste Italiaans: ‘Scusi, non parlo italiano bene, parli inglese?’ Eh, nee dus. Maar ze beloofde dat ze langzaam zou praten en zo hebben we uiteindelijk toch een datum kunnen afspreken. Pheeeeeeew.
Nog een laatste leuke: de mevrouw van de tabaccheria begreep mijn Engelse verhaal niet over wat voor postzegels ik nodig had om een kaartje naar Nederland te sturen, dus na een minuut onbegrip zei ze uit wanhoop maar dat het postzegelapparaat kapot was. Hmmm, echt?
Wat is dus volgens mij de grote truc? Als je iets wilt bereiken, begin dan in het Italiaans. Desnoods zeg je alleen ‘scusi, non parlo italiano’, maar de kans is groot dat het dan wel goed komt, terwijl als je Engels begint te spreken, klappen veel Italianen hier helemaal dicht. Ik vermoed dat het hierdoor komt: als jij aangeeft dat je zelf iets niet zo goed kan (Italiaans praten), zijn de Italianen meestal enorm bereid om je te helpen. Terwijl als jij aangeeft dat zij iets niet zo goed kunnen (door met je vlotte Nederlands-Engels aan te komen), dan helpen ze je nog liever níet, dan dat ze ermee geconfronteerd worden dat ze geen Engels kunnen. Maar dat is mijn theorie. Wat de Italianen echt denken, zullen we er ooit achter komen?
Manja