Vanavond na de taalcursus gingen we onze fietsen pakken en we waren lekker in het Nederlands aan het roddelen over al onze medestudenten, omdat het kan en niemand het toch verstaat. Verderop stonden de mannen van de receptie van de universiteit een beetje te roken, (jaa, dat doen mensen hier nog!) want er was bijna niemand meer in het gebouw. Ze hebben zin om een praatje te maken, dus ze beginnen in het Italiaans tegen ons:
Receptie man 1: Zooo hé, jullie spreken goed Engels!
Christo in zijn beste Italiaans: We komen uit Nederland, we spreken Nederlands.
Receptie man 2: Ooo, maar alle Nederlanders spreken supergoed Engels.
Ik in mijn beste Italiaans: Een beetje maar.
Receptie man 2: Wat studeren jullie eigenlijk?
Christo: Ik studeer aan de universiteit voor biotechnologie.
Manja: Maar we zijn hier voor de Italiaans cursus.
Receptie man 1: O, dus eigenlijk moeten jullie geen Nederlands, maar Italiaans praten met elkaar om te oefenen!
Receptie man 2 tegen receptie man 1: Nou, ga jij eerst maar eens Nederlands leren, dan mag je daarna zeuren.
Iedereen moest lachen en we wensten elkaar een fijne avond. Wat was ik trots, ons eerste gesprek met Italianen in het Italiaans! Echt heel leuk. Maar kun je je voorstellen dat er hier dus mensen zijn die niet alleen geen Engels verstaan, maar ook niet het verschil kunnen horen of iemand Engels of een andere taal aan het spreken is? Volgens mij bestaat dat in Nederland bijna niet (meer).
Manja
