Ik heb een baantje (denk ik)!

‘Waarom solliciteer jij eigenlijk niet voor servizio civile, Manja? De deadline is vandaag, dus als je even deze drie formulieren invult en een motivatie en CV opstuurt, dan zou dat fijn zijn.’ Dat zei Andrea van Legambiente een paar weken geleden, toen ik die ochtend toevallig taalles van hem kreeg samen met Niki. De taalles van Andrea is onder ons een beetje een grap geworden, omdat hij helemaal dol is op Italiaanse literatuur en ons in de eerste les meteen het eerste hoofdstuk van Italo Calvino’s Se una notte d'inverno un viaggiatore probeerde te laten lezen zonder enige introductie. Als je het leuk vindt om te zien hoe ongelooflijk moeilijk en ongeschikt dat is voor een beginner, vind je de tekst hier 😛 Toch vonden Niki en ik zijn lessen altijd leuk, omdat hij zo zijn best deed om ons uit te leggen waarom dit zo’n prachtig boek was en om alle metaforen en Homerische vergelijkingen aan te wijzen, terwijl wij al moeite hadden met de letterlijke betekenis van de eerste zin 😉

Maar goed, of ik me dus niet aan wilde melden voor servizio civile. Ik had er al wel eens eerder van gehoord, omdat de jongens die in het park werken dit ook doen. Het komt erop neer dat de Italiaanse staat jongeren een klein salaris geeft om een jaar lang full-time vrijwilligerswerk te doen en zo werkervaring op te doen. Een goed idee, omdat de jeugdwerkloosheid hier vergeleken met de rest van Europa vrij hoog is. Ik had alleen niet gedacht dat ik hiervoor in aanmerking zou komen, want zo jong ben ik niet meer en ik ben niet Italiaans. Maar volgens Andrea was dit geen probleem en ze vonden het juist fijn, omdat ze me al kennen. Ze vonden het ook niet erg dat ik nog niet heel goed Italiaans spreek en ik mag ook onder werktijd de taalcursus op de uni blijven volgen. Nou ja, met zulke voorwaarden kun je toch eigenlijk geen nee meer zeggen? Ik heb dus snel m’n CV in het Italiaans vertaald en een motivatie geschreven. Spannend!

En is het gelukt? Ben ik aangenomen of niet? Ehm… ik denk van wel. Ik had nog niks echt gehoord, totdat we een afscheidsetentje hadden voor Niki en Diana, die nu klaar zijn met hun vrijwilligersproject. Zij hebben geen servizio civile gedaan, maar EVS: een project om jongeren tussen de 17 en de 30 de kans te geven om tegen een vergoeding vrijwilligerswerk in het buitenland te doen. (De mogelijkheden daarvoor zijn eindeloos, dus wie weet zit er onder de lezers van deze blog nog wel een 30-min’er die hier interesse in heeft.)

We hadden dus een heel gezellig etentje gehad in Negrar (een dorpje hier in de buurt) en Aldo had flink wat flessen wijn aan laten rukken, dus niemand was meer helemaal helder. We stonden op het punt om weer naar huis te gaan toen Chiara, de presidente van Legambiente, naar me toe kwam en zei dat ze het zo leuk vond dat ik servizio civile ging doen. Dus ik vroeg in m’n gaarste Italiaans: ‘O, gaat dat door dan?’ en toen zei ze zoiets als ‘Als het aan ons ligt wel ja.’ Maar ik weet niet zeker of ik het nou allemaal goed begrepen heb.

Maar ook al weet ik nog niet of het echt doorgaat of wat ik precies voor dingen moet gaan doen, ik vind het supertof dat ik misschien een baantje heb!

- Manja