Hoeveel heimwee heb je op een schaal van 1 tot 10 (deel 2)?

De Italiaans cursus is bijna afgelopen voor dit semester. Over 2 weken gaat Christo examen doen voor A2 en dan begint de volgende cursus pas weer in september (ik ga geen examen doen, want ik heb geen studentnummer). We waren gisteren eigenlijk een beetje teleurgesteld, omdat we echt goed gewerkt hebben bij de cursus, maar als we een gesprek voeren in het Italiaans, kunnen we nog heel weinig zeggen en komen we vaak helemaal niet uit onze woorden. Waren onze verwachtingen te hoog? Waarschijnlijk wel J En daarbij is het veel makkelijker om in de les na te spelen dat je 100 gram Parmezaanse kaas gaat kopen, dan dat je op straat onverwachts iemand tegenkomt en je graag wil vertellen dat we volgende week 2 dagen terug naar Nederland gaan, omdat we ons nog fysiek moeten komen uitschrijven bij de gemeente (ook een goed verhaal, misschien vertel ik dat nog een keer).

Zullen we ooit Italiaans leren? Ik denk het wel, want we zien ook wel ergens vooruitgang. Christo merkt bijvoorbeeld dat hij zijn collega’s op de uni nu al veel beter kan afluisteren en het is heel leuk om dan random opmerkingen te maken over wat ze hebben gezegd en dat ze dan heel verbaasd zijn dat hij het heeft begrepen. En ik schreef in één van de eerste blogs dat ik heel trots was dat ik de borden op straat kon lezen (met 1 zin erop), maar nu kan ik ook een Italiaans recept vertalen en een stukje op internet begrijpen over wat het verschil is tussen stracchino en crescenza kaas (het komt erop neer dat de Italianen er heel moeilijk over doen, maar dat je het verschil nauwelijks proeft, maar dat ga ik nog een keer uitproberen). En we kijken de tekenfilmserie van How to train your dragon in het Italiaans (Dragons, oltre i confini di Berk) en soms snappen we eindelijk een beetje waar het over gaat, jeej! Helemaal zinloos is het dus ook allemaal niet en dat maakt het wel heel leuk om hier in Italië te zijn.

Voor mij zelf is het ook heel goed om hier te zijn, want het voelt echt als een soort reset. De afgelopen jaren ben ik vooral druk geweest met diploma’s halen en lesgeven. Hier is het leven heel anders: ik heb nog geen werk en ben vooral Italiaans aan het leren en thuis dingen aan het regelen. Soms heb ik daar moeite mee en soms niet. Maar het is in ieder geval fijn dat ik nu meer tijd heb om na te denken over wat ik wíl doen en niet voornamelijk over wat ik allemaal nog móet doen. Morgen heb ik een afspraak bij de vrijwilligersorganisatie voor de cultuur en natuur van Verona. Het lijkt me superleuk als ik daar iets kan doen, maar ik vind het ook best wel eng, want ze spreken allemaal alleen Italiaans! Duimen jullie voor me?

Dus hoeveel heimwee heb ik op een schaal van 1 tot 10? Ik definieer 1 even als ‘wat er ook gebeurt, ik ga nooit meer terug naar Nederland’ en 10 dan als ‘ik pak  het eerstvolgende vliegtuig terug naar huis, kan me niet schelen wat het kost of wat m’n baas ervan vindt’. Voor mij is het denk ik 4, want ik wil liever hier blijven en alle avonturen meemaken die er nog komen, maar als we teruggaan naar Nederland zou ik dat ook wel gezellig vinden :). En Christo?

Ik mis vooral de pindakaas. Voor mij is het natuurlijk ook anders, want ik ben vaak druk op het lab. Een laboratorium hier is niet zo anders als een lab van de universiteit in Leiden. Ze praten ook een vorm van Engels en het werk is min of meer hetzelfde. Verder geniet ik ontzettend van mijn onderzoek, want ja, ik hou nu eenmaal gewoon van plantjes. Na mijn werk kom ik thuis en staat er heerlijk eten op tafel. Verder kunnen we dan lekker kletsen over wat we vandaag gedaan hebben. De ochtenden zijn ook ontspannen, we staan om 7 uur op, leren wat Italiaans en dan ga ik rond kwart over 8 in alle rust naar mijn werk. Ik vind het ook leuk dat we hier in zo’n andere wereld zitten: we kunnen een fietstocht maken naar het Gardameer, iets waar veel mensen twee dagen voor moeten rijden. We maken soms een wandeling door Verona en eten wat pasticcini en elke ochtend als ik de luiken open doe kan ik kijken of er sneeuw op de bergen ligt.

Wat ik nog meer zo fijn vindt aan Italië is dat het weer hier over het algemeen veel beter is. Het is hier langer licht en er staat bijna nooit wind. Over het geheel genomen is het hier ongeveer 5 graden warmer en als het regent valt dit gewoon allemaal recht naar beneden en waait het niet in je gezicht. Voor mij voelt het hier als een 2,5 op de schaal van Manja. Hoewel ik het van tevoren absoluut niet had verwacht, zou ik het op dit moment niet uit sluiten dat ik hier ooit zou willen blijven wonen.

Manja & Christo