‘Begin je Nederland al te missen?’ staat er op de kalender die we van Christo’s vrienden hebben gekregen. Eronder staan Tuan, Joël, Maurits, Arda en Michael voor een molen en Walter rent ervoor langs met een Italiaanse vlag. Ze doen duidelijk hun best om zo mooi mogelijk op de foto te staan, of niet… Maar beginnen we Nederland eigenlijk al te missen? We zijn nu bijna 3 maanden hier, dus dat lijkt me wel een mooi moment om hierover te schrijven.
Als ik erover nadenk zijn er eigenlijk 2 dingen die ik mis aan Nederland. Het eerste is dat je niet zomaar even met vrienden of familie af kan spreken als je dat wil. Dan staat er in de app ‘Wie heeft er zin om wat te drinken vanavond?’ en dan denk ik ‘ik!’, maar dat gaat 'm natuurlijk niet worden. Ik vind het dan wel grappig als het uiteindelijk niet doorgaat, omdat iedereen toch eigenlijk best wel moe is (sorry mensen :P), want ik weet dat als ik thuis was geweest, dat ik dan ook te moe was geweest en dat ik waarschijnlijk ook niet gekomen was. Gelukkig kennen we hier wel een paar mensen in de flat en van de uni om even mee te kletsen, maar dat zijn nog niet echt vrienden. En juist omdat je hier weinig afspreekt met mensen heb je heel veel tijd voor jezelf en dus meer energie om met mensen af te spreken. Of word ik nu te wazig? Laten we dan maar snel verdergaan naar het tweede wat ik mis aan Nederland.
In Italië kunnen we bijna nooit ‘even snel’ iets doen of regelen. Bijna niks is makkelijk hier. Inmiddels kan ik boodschappen doen, koken en schoonmaken op de automatische piloot, maar verder kost alles veel meer tijd en energie dan thuis.
Wil je een zorgverzekering afsluiten? Dan moet je 3x afspreken met de superaardige verzekeringsman Alessandro. Hij spreekt alleen Italiaans, dus Andres, de superaardige medewerker van de universiteit, is er ook bij om het te vertalen. Eigenlijk heel gezellig allemaal, maar om nou te zeggen efficiënt... Bij de eerste afspraak hebben we ons medisch dossier ingevuld, wat we bij de derde afspraak nog een keer precies hetzelfde hebben gedaan. Bij de tweede afspraak heeft Alessandro ons alle voorwaarden van de verzekering verteld en Andres heeft het vertaald. Daar zijn we ongeveer 1,5 uur mee bezig geweest en we hebben misschien een kwart ervan onthouden. Het contract konden we toen nog niet tekenen, daar moesten we een derde afspraak voor maken die ook ongeveer een uur duurde. Maar goed, het is gelukt en we betalen hier 50 euro p.p. in de maand, dus daar zijn we heel blij mee!
Maar misschien wil je geen zorgverzekering afsluiten, maar wil je een kastje beitsen! We gingen naar onze favoriete bouwmarkt, de Leroy Merlin. Daar sta je dan voor ongeveer 30m2 aan potjes die eruit zien als beits. Eigenlijk kan je totaal niet lezen wat er op de potjes staat en je snapt ook niet echt hoe de vierkante meters zijn ingedeeld. Heel langzaam dringt dan tot je door dat links de beits voor buiten staat en rechts die voor binnen. Dat ze per stelling op kleur staan van licht naar donker en dat je verder alleen even hoeft te kijken welke prijsklasse je acceptabel vindt. Op dat moment ben je ongeveer een half uur verder. O, en je wil ook graag een fles ontvetter kopen. Dat staat verderop tussen weer 30m2 aan schoonmaakmiddelen. Wat is ontvetter eigenlijk in het Italiaans? Op het moment dat je de fles als een epische trofee boven je hoofd houdt, ben je weer een half uur verder. Maar wat hebben we nu een mooi gebeitst kastje!
Gelukkig gaat het al veel beter dan eerst, want toen waren zelfs boodschappen, koken en schoonmaken heel lastig. In welk kastje liggen de borden ook alweer? (links onder) Hebben ze hier bladerdeeg? (Ja, maar alleen de gesuikerde versie ligt in de vriezer. De hartige vind je in de koeling bij het pizzadeeg :P) Wat is bouillon in het Italiaans? (brodo) Hoe begroet je de mevrouw bij de kassa? (Eentje is heel chagrijnig, die zegt niks. De anderen zijn heel vriendelijk en dan kun je het beste salve zeggen, want buongiorno/buonasera is te formeel en ciao is te informeel.)
Dus ja, de voordelen van Nederland zijn wel heel duidelijk. Volgende keer wil ik wat vertellen over wat het juist zo leuk maakt om hier te zijn en onze heimwee op een schaal van 1 tot 10 zetten, zoals een echte docent betaamt 😛
Manja
Lieve Manja,
Door je ervaringen bij het afsluiten van een verzekering en het kopen van een busje beits heb je ongetwijfeld enorm respect gekregen voor al die vrijwilligers bv. bij Vluchtelingenwerk die nieuwkomers helpen. Weinigen hebben zo'n hoge opleiding als jullie.
Groeten,
Sheila en Dick
Hoi Sheila en Dick,
Dat was niet precies waar ik aan dacht bij het schrijven van de blog, maar nu je het zegt, kan ik me het wel voorstellen. Veel liefs, ook van Christo!