Dat is leuk, elke week een Italiaans woord waar we iets over te vertellen hebben. Als het lukt natuurlijk. Misschien is dit wel het Italiaanse woord voor de komende drie weken, maar dan heb je deze in elk geval alvast in de pocket.
Het Italiaanse woord van de week is.. pancetta! We hebben deze week de show ‘Spek’ van cabaretier Ronald Goedemondt gekeken. Ronald is half-Italiaans, dus hij kan jullie mooi uitleggen wat pancetta is en je ondertussen de ballen uit je broek laten lachen over wat typische Italiaanse trekjes:
Voor iemand die geen Italiaans spreekt, gebruikt hij trouwens wel een erg mooie vervoeging van het werkwoord in de toekomende tijd bij het stukje van ‘Weekend Miljonairs’. Hij zegt: ‘Telefonerò per aiuto, sì?’ Oftewel: ‘Ik ga om hulp bellen, goed?’. Maar dat doet er niks aan af dat het een heel leuk stukje is.
Ook al weet ik natuurlijk vrij weinig van vlees, de Italianen zijn er dol op, dus ik ga toch m’n best doen om jullie nog wat meer over pancetta te vertellen. Het is dus gezouten varkensvlees en Italianen eten het graag door de pasta of op pizza. Vooral de pasta carbonara is beroemd, die maak je met pancetta, ei en kaas. Maar vooral niet met room, want dat is vloeken in de Italiaanse keuken.
Nu we het toch over vlees hebben, let ook op het verschil met prosciuttto, want dat is ham. Bij de taalcursus gaat het eigenlijk bijna altijd over eten, drinken en op vakantie gaan (zelfs de lastigste grammaticale concepten zoals nu de condizionale worden aan de hand daarvan uitgelegd) en vorige week hebben we het over prosciuttto gehad, dus die kennis zal ik ook meteen even met jullie delen. Houd dit onderscheid in de gaten: prosciutto crudo is rauwe ham en prosciutto cotto is gekookte ham. Van de crudo zijn er twee in het bijzonder heel beroemd en lekker: de ‘San Daniele’ uit de provincie Friuli boven Venetië en de Parmaham uit, ehm.. Parma in de provincie Emilia Romagna.
Zo, weten we dat ook weer. Nu denk je misschien dat ik al mijn vegetarische en veganistische ideeën uit het raam heb gegooid, maar niets is minder waar. Ik ben er alleen wel van overtuigd dat het belangrijk is om iets van de Italiaanse keuken te weten, ook al vind ik het soms een beetje walgelijk. Ik schreef bijvoorbeeld al een keer over in plakjes gesneden zwaardvis.. Of wat denk je van dit typisch Veronese gerecht: pearà. Grote stukken vlees in een bruinige saus van peper, boter, kaas en… paneermeel… Oké, bah. Maar ze praten er met zo veel passie en liefde over en je ziet ze gewoon in gedachten smikkelen als ze je alles vertellen over hun lievelingsvlees of –vis. Tja, dat vind ik dan toch wel weer leuk om te zien.