Ik heb gisteren de eerste sneeuw op de bergen zien liggen! De buurman zei het al toen we hem met zijn dikke winterjas, sjaal en muts op tegenkwamen in de lift: de kou gaat weer beginnen. Hij heeft veel meer last van de hitte dan van de kou, vertelde hij, dus hij vindt dit weer wel prima. Net als ik eigenlijk. Het was deze week maar drie graden ‘s ochtends, dus ik kan wel grapjes maken over Italianen die zich altijd veel te warm aankleden terwijl het nog helemaal niet koud is, maar ik heb ook mijn muts al op gehad, dus ik zeg maar niks deze keer.
Die besneeuwde bergen maken me er ook weer wat meer bewust van dat we echt in Italië wonen, want eerlijk gezegd vergeet ik dat de laatste tijd vaak gewoon. Het is allemaal zo vertrouwd hier dat Verona voor mijn gevoel onderdeel van Nederland is geworden. Raar hè? Maar bergen met sneeuw helpen me wel weer uit die droom. Net als dat we afgelopen zaterdag met de tandem naar het Gardameer zijn gefietst. Het was de laatste zonnige dag die was voorspeld, dus daar hebben we nog even goed gebruik van gemaakt.
Op de site van Bicitalia had ik ontdekt dat er naast onze lievelingsroute van Verona naar Lazise/Bardolino ook een fietsroute van Verona naar Peschiera loopt, dus direct naar het zuidelijkste punt van het Gardameer. Het eerste deel (Verona-Salionze) loopt over een lange oost-west route, de ciclovia Aida, van Trieste in het oosten naar Turijn in het westen. Vanaf Salionze is het niet ver meer naar Peschiera en daarvoor neem je de route langs de rivier de Mincio van Mantova naar Peschiera. Een nieuwe route proberen is altijd een beetje spannend, al helemaal in Italië, omdat je nooit weet of het een beetje te doen is of dat je 40 km langs een gevaarlijke weg moet rijden. Maar we hadden de banden opgepompt, zelfs zonnebrand opgesmeerd vanwege het mooie weer en vier zelfgebakken boterhammen met pesto en een zak mandarijntjes meegenomen, dus dat kon niet missen.
Ik vond het leukste aan de route dat we in Sommacampagna zijn geweest. Dat is een dorpje in de buurt van Verona waar we al heel vaak met de auto langs zijn gereden op weg naar het vliegveld, maar waar we nooit daadwerkelijk gestopt zijn. Het ligt in een heel mooi, groen gebied en zoals de naam al een beetje verraadt (sommo betekent hoogste punt en campagna betekent platteland/vlakte), ligt het op grote hoogte vergeleken met de omliggende Povlakte. Het is ook het enige hoge punt in de wijde omtrek, waardoor je als je om je heen kijkt alleen wat grasvelden in de buurt ziet en verderop alleen maar de lucht. Het voelt alsof je heel ver weg van de echte wereld bent en een beetje kunt vliegen, superleuk!
Minder fijn aan de route is het feit dat er geen fietspad is en dat je dus de hele tijd over de weg fietst. Niet dat het een drukke weg is, maar je moet toch beter op het verkeer letten en veel stoppen en weer opstappen om over te steken, waardoor het fietsen minder relaxt is. Ik vond het wel heel leuk dat we in Peschiera zijn geëindigd, want dat is in de zomer weliswaar een hele toeristische stad vol Nederlanders (we zagen er een snackbar die frikandelbar heette :P), maar nu was het heel rustig en hebben we heel mooi langs de enorme, indrukwekkende vestingmuren en de ‘slotgracht’ kunnen fietsen. Een aanrader in het laagseizoen! Of als je trek hebt in een frikandel 😉
Nadat we lekker pizza hadden gegeten in Peschiera, zijn we langs het meer naar het noorden gaan fietsen om uiteindelijk in Bardolino uit te komen, zodat we onze oude vertrouwde route weer terug konden pakken. We hadden namelijk geen zin om de heuvel van Sommacampagna weer terug op te moeten trappen en ook niet om in het donker over de weg te moeten fietsen. In Bardolino hebben we lekker lang in de zon op een terrasje aan het meer gezeten met een Aperol-Spritz, dus voor donker zouden we Verona niet meer halen. De route van Peschiera naar Bardolino langs het meer was heel mooi, maar omdat er op sommige plekken geen fietspad liep en we de tandem daar over het strand moesten duwen schoot het niet echt op 😛 Ik denk dat we volgende keer niet de route recht langs het meer nemen, maar de weg die iets meer in het binnenland ligt (SR249), want daar loopt een mooi geasfalteerd fietspad langs volgens Google Streetview.
Lekker uitgeput na zo’n 80 km tandemen en met een lekker bruin kleurtje op ons gezicht kwamen we ‘s avonds weer thuis. Dit was wel een hele goede besteding van de laatste mooie dag van het jaar.