De tweede lente

De tweede lente in Verona is begonnen. Want herfst kun je het niet echt noemen als het elke dag 20 graden en zonnig is. De dag begint meestal bewolkt en mistig, overdag schijnt de zon en eind van de middag wordt het weer bewolkt met soms 2 druppels regen en daarnet hoorde ik zelfs wat onweer in de verte. Het ruikt best een beetje herfstig, naar droge blaadjes en platgereden kastanjes op de weg, maar het is niet zo nat als in Nederland, dus dat maakt het toch weer anders.

Met de tweede lente is voor Christo ook het werk op de uni weer begonnen. Het gaat goed, maar deze week heeft hij vooral moeten opruimen, schoonmaken en verhuizen, omdat het lab gesplitst is. Er werkten eerst drie professoren in de groep en één van de drie is nu op een andere verdieping zijn eigen groep gestart. Wel jammer, want er zijn ook een paar leuke mensen meeverhuisd, maar gelukkig ook een paar mafketels, dus dat scheelt weer. Christo is blij, want hij heeft nu eindelijk een eigen plek in het laboratorium! Hij is al aan het bedenken welke plantjes hij er neer wil zetten 😉

Voor mij is deze week de taalcursus weer begonnen, ik zit nu bij niveau B1. Christo kan jammer genoeg niet mee, omdat professor Bassi liever heeft dat hij zich op zijn onderzoek focust. Ergens snap ik dat natuurlijk wel, maar het is zó belangrijk om Italiaans te spreken om hier een beetje contact te kunnen maken en te integreren, dat ik het ook heel zonde vind. De cursus is nu 4 keer in de week 1,5 uur + huiswerk en woorden leren, dus ik verveel me totaal niet. Ik merk ook echt dat ik beter word, bijvoorbeeld bij luisteroefeningen. Eerst pikte ik maar een paar woorden op die ik toevallig wist en door een beetje logisch na te denken en goed te gokken kwam ik dan wel op het antwoord. Maar nu hoor ik echt de uitgangen van de werkwoorden en de meeste woorden weet ik wel. Soms hoor ik zelfs een klein woordje zoals ‘ne’ (ervan), ‘ci’ (er / ons), ‘vi’ (jullie) enzo, wat best lastig is, omdat Italianen die woorden meestal een beetje inslikken, zoals Nederlanders met ‘er’ of ‘je’ doen.

Omdat jullie nu onderbewust nog steeds jaloers zijn op die 20 graden hier, zal ik ook nog iets leuks vertellen over waar we verder druk mee zijn geweest deze week: een gezamenlijke rekening openen, zodat mijn salaris straks ook ergens op gestort kan worden. Christo heeft al een betaalrekening, dus we wilden eigenlijk het liefst die rekening omzetten naar een gezamenlijke rekening. In Nederland zou je dan 5 minuutjes op internet wat gegevens intypen en dan is het voor elkaar. In Italië moet je zelf naar de bank toe komen. Oké, nou voor deze keer. Dan kom je erachter dat de bank alleen op werkdagen van 8:20 tot 13:20 en van 14:35 tot 16:05 open is. WTF??? Oké, dan ga je naar het dichtstbijzijnde filiaal van je bank en krijg je te horen: ‘Nee, we kunnen je niet helpen, je kunt alleen terecht bij het filiaal waar je de rekening daadwerkelijk hebt afgesloten.’ Oké, dan ga je naar dat filiaal, waar ze je vertellen: ‘Nee, we kunnen je rekening niet gezamenlijk maken, dan moet je een nieuwe rekening afsluiten, maar dat doen we hier niet meer, dus je moet naar een ander filiaal verderop.’ Je begint het nu een beetje zat te worden, dus uit frustratie ga je het eens ergens anders proberen, bijvoorbeeld bij de Deutsche Bank: ‘Nee, we kunnen alleen een rekening voor je afsluiten als je een bewijs hebt gehaald bij de gemeente dat je in Verona woont.’ Je krijgt nu de neiging om met dingen te gaan gooien, maar je kalmeert jezelf voor een laatste poging bij het andere filiaal van je eigen bank: ‘We kunnen alleen een nieuwe rekening voor je openen als we eerst de oude afsluiten. Want de oude rekening heb je afgesloten als non-residente en nu ben je residente, dus dan word je als het ware een andere persoon. O ja, we hebben ook dat bewijs van de gemeente nodig.’ Maar als we Christo’s rekening afsluiten zonder dat we eerst een nieuwe rekening hebben, kunnen we niet even rustig ons rekeningnummer wijzigen bij alle instanties zoals de uni, gas, water en licht. Dan is de oude rekening al weg en wie weet hoe lang het duurt om zo’n wijziging door te voeren hier. Aaaarrgghhhh!!! Conclusie: veel moeite gedaan, nog geen succes. Ons idee van een oplossing is nu: niks doen en kijken of ik mijn salaris ook op Christo’s rekening kan laten storten. En het alternatief is alsnog naar de gemeente gaan voor zo’n bewijs van inschrijving, maar daar hadden we nou juist even helemaal geen zin in.

Wel goed nieuws is dat ik alleen nog maar 1x bij de politie langs hoef te gaan met ons huurcontract en dan zijn we allebei ook daadwerkelijk ingeschreven bij de gemeente, jeej! Ik had de politieagent (die, nadat je je hebt ingeschreven, bij je thuis komt om te controleren dat je er echt woont) net gemist deze keer. Toen er vorige keer één voor Christo kwam was ik helaas wel thuis en Christo niet, dus ik werd onderworpen aan een kruisverhoor in het Italiaans over waar Christo dan wel niet was en wie ik dan was en waarom er beneden dan drie namen op ons naambordje stonden terwijl er maar twee mensen wonen. Michele Manja Aalderink telde volgens hem als twee namen en het kostte nog best wat moeite om uit te leggen dat ik dat gewoon zelf ben 😛 Maar hé, het is lekker weer, dus het komt allemaal wel in orde. Uiteindelijk.

- Manja