'Ooo nee... Zie jij het ook? Volgens mij zie ik daar een zonnestraal door het raam naar binnen vallen. Snel! Doe de luiken naar beneden! Anders is het hier over 5 minuten bloedheet!' Zo gaat dat nu hier in huis. En wij afgelopen voorjaar maar lachen en alle Italianen vampieren noemen, omdat ze niet zoals wij bij elk zonnestraaltje naar buiten sprongen met hun klapstoeltjes om lekker op het balkon van het zonnetje te genieten. Nu doen we er zelf ook alles aan om elk zonnestraaltje buiten het huis te houden. Vooral vorige week, toen het hier elke dag bijna 40 graden was. Caldo di matti, zoals Leo het noemt, wat je mooi bijna letterlijk kunt vertalen als 'Deze hitte is van de gekken'. Het enige wat je kunt doen is elke dag tegen elkaar zeggen hoe gelukkig je bent met de airco en je verder vooral niet te druk maken.
Maar hoe zonnig en heet het hier was, 50 km verderop kan het totaal anders zijn. Vier dagen geleden kwam er al een bericht van noodweer in de Dolomieten (de bergen tussen Noord-Italië en Oostenrijk, hier helemaal niet ver vandaan) en woensdag zijn er hagelstenen zo groot als golfballen naar beneden gekomen bij het Gardameer. En dat terwijl we hier dus nauwelijks een druppeltje regen gezien hebben!
Nou wisten we al wel dat het weer hier wisselvallig kan zijn. Als het regent, dan stort het ook zo erg dat je binnen 5 minuten tot op je onderbroek doorweekt bent. Bijvoorbeeld toen we met Naomi naar de opera waren gegaan. We hoorden het al lichtelijk rommelen in de verte. Toen stak er een windje op. De haren van de zangeressen begonnen te wapperen en de eerder strak gerichte spotlights begonnen een beetje heen en weer te wiebelen. Meteen nadat het hoedje van Kate Pinkerton afwaaide en over het toneel heen vloog, begonnen de druppels te vallen. De arme musici grepen hun instrumenten en renden ervandoor om ze nog een beetje te kunnen beschermen tegen de schade. De spotlights werden demonstratief naar de lucht gericht en er werd omgeroepen dat de voorstelling zodra het mogelijk was weer zou worden voortgezet. Wij hebben het niet afgewacht, want de show zou toch nog maar een half uurtje duren en we zagen het weer niet snel verbeteren. In de 10 minuten die we daarna naar de parkeerplaats moesten lopen zijn we echt tot op het laatste draadje van onze kleren zeiknat geregend. Waarom had ik ook alweer m'n mooie sandalen aangetrokken en geen jas meegenomen? O ja, omdat het al 3 weken niet geregend had en elke dag rond de 30 graden was. Nou ja, weer wat geleerd.
Ook een avondje bij het Gardameer liep bijna uit op een groot waterballet, maar gelukkig besloten we rond 9 uur om weer naar huis te gaan rijden, zodat de grootste plensbuien, donderslagen en bliksemflitsen over ons heen kwamen toen we al veilig in de auto zaten. Een aangekomen in Verona waren de straten daar eigenlijk niet eens nat geworden. Ik vind het verbazingwekkend!
Inmiddels is het hier niet meer zo gruwelijk heet, de caldo di matti is voorbij. En laten we hopen dat hij voorlopig even niet meer terugkomt, want zo relaxed was het niet. Als je je fiets even buiten in de zon liet staan om boodschappen te doen, moest je staand terug naar huis fietsen, omdat het zadel te heet was om op te zitten. Ik drukte ook heel snel de code in voor het hek naar de parkeergarage, omdat de plastic drukknopjes voelden alsof je je vinger in een waxinelichtje steekt. En 's avonds om 10 uur voelden de tegels van het balkon nog steeds aan alsof we daar bizar sterke vloerverwarming hebben, terwijl de zon er al vanaf 4 uur 's middags niet meer op had gestaan. Ja, ik ben een beetje zoals Graaf Tel op het plaatje hierboven, ik kijk echt uit naar regen en sneeuw. Maar goed, als we straks weer in Nederland zijn, ben ik waarschijnlijk ook degene die niet op kan houden met het ophemelen van het Italiaanse weer 😛