Augustus in Italië

De vreemdste maand van het jaar hier in Italië is volgens mij augustus. Het is de maand bij uitstek waarin de Italianen op vakantie gaan, waardoor het hele straatbeeld in Verona verandert. Door de massale uittocht staan er nauwelijks meer auto’s in onze straat op de parkeerplaats, die normaalgesproken juist zo vol staat dat er bijna geen plekje te vinden is. ‘S avonds gaat het licht maar bij een paar appartementen aan, waardoor de hele buurt er verlaten uitziet. En op de weg is het ineens ook heel rustig: niet meer met je tandem tussen de auto’s door prakken bij het stoplicht, maar lekker midden op de weg fietsen. Alles bij elkaar dus heel vreemd, maar eigenlijk wel lekker. Het enige echte minpunt is dat onze favoriete pizzeria (en bijna alle andere tentjes in de buurt) ‘chiuso per ferie’ is (gesloten voor de vakantie), dus helaas moeten we zometeen gaan eten bij de all you can eat-sushi.. Echt heel jammer 😉

Ook in het centrum van de stad is het vergeleken met vorige maand best wel rustig. Er zijn nog steeds hordes toeristen, maar omdat de Italianen zelf weg zijn, is het beter te doen. Voor de meest authentieke Italiaanse ervaring kun je dus beter niet in augustus komen, maar als je dat wilt, zou ik sowieso proberen om in oktober, of beter nog: januari te komen. Maar waar zijn al die Italianen dan naartoe? Eén ding weten we zeker: de meesten zitten niet in het buitenland. Italianen zijn volgens mij de grootste fans van ‘vakantie in eigen land’ die er bestaan. En waarom ook niet? Ze hebben alles wat je maar wilt van een vakantie op maximaal één dag rijden: mooi weer, lekker eten, mooie natuur en natuurlijk een plek waar iedereen gewoon je eigen taal spreekt, want alleen de gedachte aan Engels moeten spreken geeft de meeste Italianen al hoofdpijn. Als je aan een Italiaan vraagt waar hij/zij op vakantie gaat, krijg je meestal één van deze twee antwoorden: 1. in montagna (in de bergen) of 2. al mare (aan zee). Ze hoeven er ook niet eens bij te zeggen waar precies, want vanuit Verona bedoelen ze eigenlijk altijd de bergen in het noorden van de regio’s Veneto of Trentino en met de zee bedoelen ze bijna altijd de stranden van Chioggia en Jesolo bij Venetië of heel soms Rimini dat iets zuidelijker ligt. Uitzondering: onze buren gingen naar zee in de regio Puglia, de hak van de Italiaanse laars, maar dat wordt er dan wel uitdrukkelijk bij vermeld.

Ik dacht dus ook: laten we lekker Italiaans doen en dit jaar vakantie in ‘eigen’ land vieren. Ik houd niet zo van hitte en Christo niet van zand, dus de keuze was snel gemaakt: we gingen naar de bergen. Echt vreemd als je op de dag van vertrek eerst lekker uitslaapt, je spullen rustig gaat pakken, nog even langs de Decathlon voor wat kampeerspullen, oh ja, misschien nog wat eten halen bij de supermarkt, dan 3 uurtjes rijden en je bent op de camping. In Italië. Dat was in Nederland wel anders: de avond van tevoren zat de auto al strak ingepakt met eten en al, dan de volgende dag vroeg opstaan en twee lange dagen rijden voordat je er bent. Maar dan was je ook wel in Italië en dat was het voor mij altijd zeker wel waard. Dit jaar zijn we als eerste gaan kamperen in het bergdorpje Falcade in het populaire vakantiegebied Val di Fiemme, waarvoor je als Veronees je eigen regio Veneto niet eens uit hoeft. We hebben er een hele mooie wandeling gemaakt in de frisse lucht, echt een verademing na twee maanden alleen maar 30+ graden.

We hebben ook nog min of meer toevallig twee dagen gekampeerd in een dorpje verderop, Forni di Sopra, bij camping Tornerai. Inmiddels weet ik dat tornerai ‘je zal terugkomen’ betekent. Beetje dwingend, vind je niet? Maar goed, prima camping, leuk dorpje, lekker pizza gegeten en lekker koud. Daarna zijn we om toch nog even niet-Italiaans naar het buitenland te gaan, doorgereden naar Oostenrijk om een paar dagen te zwemmen in de Weissensee en Kaiserschmarrn te eten. Lekker!

Eerlijk gezegd was het ook wel fijn om even over de grens te gaan en te proberen wat Duits in plaats van Italiaans te praten (en voor Christo om een lekkere Wiener Schnitzel met aardappelen te eten). Ik had van tevoren gedacht dat op vakantie gaan in Italië nu hetzelfde zou voelen als toen we nog in Nederland woonden, maar dan minder ver weg. Alleen toen we eenmaal in Oostenrijk waren, merkte ik dat ik me toen pas echt op vakantie voelde. Even op een plek waar alles anders is dan thuis. Ik hoop niet dat Italië nu voor eeuwig als vakantieland verpest is, maar ik vermoed dat als ik weer een jaartje in de Nederlandse regen heb gezeten, dat het wel mee zal vallen.

En nu zijn we weer thuis. Morgen gaan we gewoon weer aan het werk. Altijd even slikken, de eerste dag na de vakantie, maar we kunnen ons gelukkig alweer verheugen op een weekje naar Nederland in oktober.