Spring naar inhoud

Ik heb gisteren de eerste sneeuw op de bergen zien liggen! De buurman zei het al toen we hem met zijn dikke winterjas, sjaal en muts op tegenkwamen in de lift: de kou gaat weer beginnen. Hij heeft veel meer last van de hitte dan van de kou, vertelde hij, dus hij vindt dit weer wel prima. Net als ik eigenlijk. Het was deze week maar drie graden ‘s ochtends, dus ik kan wel grapjes maken over Italianen die zich altijd veel te warm aankleden terwijl het nog helemaal niet koud is, maar ik heb ook mijn muts al op gehad, dus ik zeg maar niks deze keer.

Het centrum van Erbezzo deze week. Erbezzo is een dorpje in de bergen ten noorden van Verona. © L'Arena

Die besneeuwde bergen maken me er ook weer wat meer bewust van dat we echt in Italië wonen, want eerlijk gezegd vergeet ik dat de laatste tijd vaak gewoon. Het is allemaal zo vertrouwd hier dat Verona voor mijn gevoel onderdeel van Nederland is geworden. Raar hè? Maar bergen met sneeuw helpen me wel weer uit die droom. Net als dat we afgelopen zaterdag met de tandem naar het Gardameer zijn gefietst. Het was de laatste zonnige dag die was voorspeld, dus daar hebben we nog even goed gebruik van gemaakt.

...lees verder "Een nieuwe route naar het Gardameer"

1

In al die anderhalf jaar dat we in Verona wonen, zijn we nog nooit naar de film geweest. En dat terwijl het niet moeilijk is, want de UCI Cinema is een kwartiertje fietsen van ons huis. Er waren ook best films die we hadden willen zien, zoals de nieuwste Pirates of the Caribbean of de live-action versie van Belle en het Beest met Emma Watson. Maar er was altijd één probleem: alle, letterlijk álle films zijn in het Italiaans nagesynchroniseerd. Dat is verschrikkelijk om twee redenen. Ten eerste, ook al doen we goed ons best op de taalcursus, nagesynchroniseerde films zonder ondertiteling zijn voor ons eigenlijk niet te begrijpen. Het gaat veel te snel en de woorden en zinnen zijn te ingewikkeld. Daarbij, ook al hebben ze in Italië superveel professionele nasynchroniseerders, als ik Emma Watson zie, wil ik ook Emma Watson horen. Met haar stem. In het Engels. En dat heeft ons er dus altijd van weerhouden om hier naar de bios te gaan.

Tot gisteravond. Ik was er namelijk achtergekomen dat er 1 of 2x per week op een voor Italianen vreselijk onaantrekkelijk tijdstip een film in de originele taal wordt vertoond. Wat een openbaring! En voor ons is het niet eens zo erg dat het altijd op dinsdag of woensdag rond 19:30 is, want wij zijn dan al lang klaar met eten, terwijl de meeste Italianen dan net aan tafel gaan. Een film in het Engels en tijdens etenstijd: dat zou Italianen best nog wel eens af kunnen schrikken. Maar dat we om 19:25 aan zouden komen en dat er letterlijk nog niemand in de zaal zou zitten? Dat hadden we nou ook weer niet gedacht. Toen de film zou beginnen, zag de zaal er zo uit:

Christo in de UCI Cinema. Achter hem zitten nog 3 hele personen.

...lees verder "Naar de film in Verona"

3

Funghi, clementine, zucche (paddenstoelen, mandarijnen, pompoenen): de Italiaanse supermarkten liggen weer helemaal vol met lekkere seizoensgroenten en -fruit. Ik weet niet of de Italianen graag producten uit het seizoen eten en dat de supermarkten op die vraag inspelen of dat het juist andersom is: dat de supermarkten voornamelijk seizoensgroenten aanbieden en voor hele hoge prijzen ook nog wel andere dingen (twee ready to eat-avocado’s voor 4 euro), zodat de Italianen vanzelf kiezen voor de seizoensproducten. Het zou allebei kunnen.

Vooral opvallend zijn natuurlijk de dingen die je in Nederland normaalgesproken niet in de supermarkt kan krijgen. Als je binnenkomt zie je het direct: stapels en stapels tamme kastanjes (castagne), netjes in zakjes of los, zodat je ze zelf kan scheppen. Ernaast hangen koekenpannen met gaatjes, waarin je de tamme kastanjes makkelijk zelf kan roosteren op het gasfornuis. En er staan dozen vol wijn bij die je erbij hoort te drinken.

Herfst in de supermarkt

...lees verder "Typische herfstproducten: castagne en novello"