Als je afgelopen weken bij de Lidl bent geweest heb je het misschien wel zien liggen: panettone, de Italiaanse versie van kerstbrood. Het zit in een enorme kartonnen doos, soms met een leuk kerstig lintje bovenop en hier in de supermarkt staan er zo veel van dat het lijkt alsof iemand een fort wilde bouwen.
...lees verder "Italiaans kerstfeest met pandoro en panettone"
Elke dag pasta eten. Het klinkt cliché, maar het is wel wat veel Italianen doen. Meestal niet als avondeten, zoals bij ons, maar als lunch. Tussen de middag gaan ze uitgebreid (uit) eten en ’s avonds eten ze nog een lichte maaltijd. Maar de echte levensgenieter eet ook ’s avonds gewoon nog een keer warm. Klinkt goed toch? Het lijkt mij echt fantastisch om elke dag pasta te eten. Het enige wat me tegenhoudt is dat het best veel werk is om twee warme maaltijden per dag te koken. Maar ook daar hebben de Italianen een oplossing voor: makkelijke pasta’s! Tuurlijk, het is meer werk dan een bammetje smeren, maar met niet al te veel extra moeite kunnen deze recepten je ideale Italiaanse dolce vita toch wat dichterbij brengen. Meestal heb je de ingrediënten zelfs al in huis, dus als je nu zin hebt om morgen te lunchen als een Italiaan, kun je meteen beginnen. Trouwens, met 500 gram gehalveerde, kort gebakken cherrytomaatjes kun je van al deze recepten ook een makkelijk hoofdgerecht maken.
Move over Sinterklaas en Kerstman, want hier in Noord-Italië vieren we Santa Lucia! Sommige Italianen zijn daar best fanatiek in, een beetje zoals sommige mensen in Nederland demonstratief Sinterklaas blijven vieren en niet meedoen met de kerstcadeautjes, omdat dat een uit Amerika overgewaaid commercieel circus is. Terwijl ik dit schrijf kijk ik heel onschuldig schuin naar boven, zodat jullie denken dat ik het over andere mensen heb, maar waarschijnlijk werkt dat niet en begrijpen jullie hier ook wel uit dat ik zo’n fanatieke Sinterklaasvierder ben. Maar goed, in dit opzicht kan ik me dus wel identificeren met de fanatieke Santa Luciavierders. En als ik jullie vertel hoe dit feest gevierd wordt, begrijpen jullie vast nog beter waarom een Sinterklaasfan als ik hier wel blij van word:
Vol verwachting klopt het hartje van de Noord-Italiaanse kinderen op 12 december. Ze hebben een brief geschreven aan Santa Lucia om te vertellen dat ze braaf zijn geweest en welke cadeautjes ze zouden willen krijgen. Op tafel hebben ze een kopje koffie en koekjes neergezet voor als de heilige vanavond langskomt. Ze komt niet alleen. Dat zou niet gaan, omdat ze blind is. Daarom zetten de kinderen ook een bakje hooi of een wortel neer voor haar ezel en een glaasje wijn voor haar trouwe helper Castaldo. Komt dit jullie ook redelijk bekend voor?
Ernie zei het al: sneeuw komt overal. En hij heeft gelijk, want zelfs in Verona begon het zondagavond te sneeuwen en het hield niet op totdat de wereld (die een paar maanden gelden nog 40 graden was) helemaal wit was. Volgens de krant L’Arena was het 5 jaar geleden dat het hier voor het laatst gesneeuwd had! We zaten eigenlijk al de hele dag een beetje jaloers te kijken naar de mooie sneeuwfoto’s uit Nederland en Christo baalde, want de enige keer dat het vorig jaar had gesneeuwd in Nederland, was hij ook in Verona. Maar toen we zondag uit de trein stapten, begonnen ook hier de vlokken te vallen.
Wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen: we zijn nu bijna driekwart jaar hier in Verona en het is inmiddels best een gewoon leven geworden, met leuke en minder leuke dingen, met voor- en nadelen. We gaan allebei elke dag naar ons werk, we doen boodschappen, koken, wassen af en in het weekend maken we een wandelingetje, kijken een film of gamen een beetje. De meeste dingen kosten geen extra tijd of energie meer, we zijn er inmiddels gewoon aan gewend.
Maar af en toe kijk je ‘s avonds uit het raam en zie je de Santa Maria di Lourdes, de kerk op de berg achter Verona. En dan dringt het weer even tot je door: hoe vet dat we hier echt wonen!
Deze mooie film zou ik echt aanraden. Het gaat over een vrij simpele, maar ontzettend lieve postbode (postino) op het geïsoleerde, prachtige eilandje Salina (één van de Eolische eilanden bij Sicilië). Op een dag komt de Chileense dichter en communist Pablo Neruda op het eiland wonen, omdat hij uit Chili verbannen is en de postbode krijgt de opdracht om elke dag met zijn brakke fiets de heuvel te beklimmen om stapels (liefdes)brieven aan Neruda te brengen. De postbode raakt gefascineerd door de dichter en zijn werk en wil alles weten over poëzie en vooral over metaforen. De film laat zonder te oordelen heel mooi het verschil zien tussen de isolatie en simpelheid op het eiland en de wereldwijze dichter.
...lees verder "Filmtip: Il Postino"
