Deze poster voor de tentoonstelling van Toulouse-Lautrec zie je overal in de stad. De tentoonstelling is ook echt een aanrader, mooie affiches en interessante info.
zei Leonardo vanochtend toen we in de hitte aan het werk waren in het park: takken slepen, gras maaien en vijgen stelen uit de tuin van de buren. Een voorbijganger die Leo hoorde praten, reageerde met ‘Madonna, sì!’ En gelukkig, Leo heeft gekregen wat hij wilde. Dat moet natuurlijk ook wel als je een afbeelding van Christus als achtergrond op je telefoon hebt en de Bijbel-app er vaak bij pakt, bijvoorbeeld om te laten zien waar in de Bijbel staat dat het niet de bedoeling is om tatoeages te nemen. En ook al zijn we het daar niet helemaal over eens, hij is echt een lieverd: 50+ en behoorlijk overgewicht, maar hij neemt altijd snoep mee voor ons 🙂
Hier is een mooi plaatje van internet van een piadina. Nee, ik ga niet als een hipster de hele tijd foto's maken van m'n eigen eten 😛
Hebben jullie weleens melanzane alla parmigiana gegeten? Sinds Rico dit een keer voor me gemaakt heeft, ben ik er helemaal verslaafd aan. Altijd als ik het op de menukaart zie staan in een restaurant, bestel ik het meteen zonder verder te kijken. Het komt hierop neer: gegrilde aubergine, tomatensaus, heel veel kaaaas (mozzarella) en nog meer kaaaas (Parmezaan). Vind ik lekker. Lijkt dit je ook lekker? Dan kun je in een restaurant ook gerust een keer pasta alla Norma bestellen, wat eigenlijk een pasta is met melanzane als pastasaus. Deze pasta is trouwens vernoemd naar de opera ‘Norma’ van Bellini, naar het schijnt omdat de pasta bedacht is op Sicilië in Catania, waar rond diezelfde tijd deze opera in première ging. Zou kunnen 😉
Maar wat je ook een keer kan proberen als melanzane je lekker lijkt, is melanzane wraps! Dit fantastische idee heb ik van Chicks Love Food, maar ik heb wat dingen naar mijn eigen zin aangepast. Ik heb bijvoorbeeld geen grillpan en ik heb ook te weinig geduld om aubergines te grillen (ook al is het wel extra lekker, maar ja, ik had honger). Daarbij breekt het zweet me al uit bij het idee dat ik hier in de hitte de oven aan moet zetten en het huis nog warmer wordt, dus de oven heb ik ook maar even vermeden. En wraps zijn hier verder totaal geen ding. Het enige wat je kunt krijgen dat erop lijkt, is piadina, een soort plat dun brood dat meteen uit elkaar valt als je het probeert te vouwen als een wrap (ja, daar kwam ik ook pas achter toen alle tomatensaus over me heen liep :P). Maar het is heel lekker. Net als wraps heeft het weinig smaak, maar het is zout en een beetje vet en de structuur vind ik lekkerder dan wraps. Christo zegt ook dat piadina kebab lekkerder is dan een gewoon broodje kebab, dus misschien een tip voor de vleesetende vakantiegangers in Italië.
Hieronder dus mijn supermakkelijke versie van het recept:
‘Waar heb ik dat eerder gehoord?’ dacht ik toen een medevrijwilliger vorige week ‘per Bacco!’ riep tijdens de veiligheidscursus die we allemaal moesten volgen (3 middagen van 14:00-19:00, helemaal in het Italiaans, volgens Chiara een prachtig voorbeeld van de ‘mythische Italiaanse bureaucratie'). Het duurde even, maar opeens wist ik weer waar ik deze uitroep van kende! Kennen jullie die Suske & Wiske ‘De kleine postruiter’? (Jij wel toch, Sander?) Eén van de hoofdpersonen daarin is een heel klein mannetje met een heel groot ego dat om de haverklap ontzettend boos wordt. Zijn woede-uitbarstingen beginnen telkens met ‘per Bacco!’ en hij heeft de heel toepasselijke naam Franco Bollo (francobollo = postzegel). Maar nu pas, 20 jaar later, nu ik iemand in levende lijve ‘per Bacco’ heb horen roepen, realiseerde ik me dat Franco Bollo een heel goed gelukt Italiaans stereotype is. Wist ik veel toen ik 8 was 😉 ‘Per Bacco’ betekent overigens letterlijk ‘bij Bacchus’, de Romeinse god van de wijn. Als je het wil vertalen komt het ongeveer neer op ‘verdorie’.
Weet je wat ook een leuk Italiaans scheldwoord is? Cavoli! Het betekent letterlijk ‘kolen’ (ja, die groente) en de betekenis komt volgens mij ook ongeveer neer op ‘verdorie’. Niet erg grof, maar wel duidelijk dat je ergens niet blij van wordt. Het is wel iets erger dan ‘chips’ of ‘potverdriedubbeltjes’, maar je hoeft je niet te schamen om het te zeggen als je oma erbij is. Veel gebruikt in het verkeer bij kleine incidenten of in de file. Lees verder
Tsja, als Paul je zo’n verzoek doet, hoe kan je dan weigeren? Ik ga beginnen met 2 soorten kaas die heel belangrijk zijn voor Italianen: Parmiggiano Reggiano en Grana Padano. Hoe belangrijk ze zijn kun je zien in het filmpje van Marco hieronder (samen met nog een paar andere hilarische Italiaanse trekjes).
Eerlijk gezegd had ik me nooit echt in deze kaassoorten verdiept. Ik was te lui om zelf kaas te gaan staan raspen en zo’n zakje geraspte jonge kaas uit de supermarkt beviel me eigenlijk prima. Daarbij vond ik Parmezaanse kaas ook best wel duur. Maar helaas (of niet zo heel erg helaas :P) hebben ze hier geen geraspte jonge kaas in zakjes, dus er moest sowieso iets veranderen. Het begon met geraspte Parmezaanse kaas uit een zakje: makkelijk en goedkoop, bijna net als thuis. Maar… eigenlijk smaakt dat behoorlijk naar plastic en moet je je als Italiaan eigenlijk een beetje schamen als je dat koopt. Dus oké, ik ging overstag en op zoek naar de echte kaasafdeling. Daar werd ik voor een nieuw dilemma gesteld: Parmiggiano Reggiano of Grana Padano? Wat is eigenlijk het verschil? Geen idee, dus ik kocht Grana Padano (omdat het goedkoper was) + een rasp en voelde me een echte Italiaanse.
[Deze blog had ik al met hemelvaart geschreven, maar toen ben ik hem vergeten 😛 Dus met wat vertraging, staat hij er nu toch op.]
Aan hemelvaart doen ze hier in Italië gek genoeg niet, dus we zijn lekker druk bezig geweest de afgelopen dagen. Christo heeft het examen van de taalcursus gedaan en in ieder geval het grammatica- en luistergedeelte heel goed gemaakt. De uitslag van het schrijven en spreken hoort hij volgende week… spannend! En ik heb met Diana, Niki, Luca en Nicolò de tuin rondom het huis van Diana en Niki weer helemaal mooi gemaakt. Ze wonen in een huis dat door Legambiente beschikbaar gesteld wordt aan vrijwilligers die hier langere tijd komen werken, dus dat moet ook onderhouden worden. De naam van het huis is L’isola che non c’è, letterlijk ‘het eiland dat er niet is’. Maar in Italië bedoelen ze er Neverland van Peter Pan mee (zoals in het Nederlands ‘Nooitgedachtland’. Welke vinden jullie mooier?)
Eén van de eerste dingen die je leert tijdens de Italiaanse les is hoe je dingen moet bestellen bij de bakker of de groenteboer. Er zijn een aantal manier hoe je kunt zeggen dat je iets wilt, maar het belangrijkste hier is om te onthouden dat je nooit “voglio …..” gebruikt. Dit betekent letterlijk vertaald: “Ik wil …”. Geen probleem dus zou je zeggen, maar hier in Italië is dit te sterk en je mag het dus eigenlijk maar zelden gebruiken. Ze zeggen hier: “Vorrei ….”, wat betekent: “Ik zou graag …. willen”. Ik geloof dat dit overeenkomt met het Franse: “Je voudrais”. (ohja de vorm van de persoon zit hier in het werkwoord, ik=io, maar dat gebruiken ze alleen om iets te benadrukken)
Vandaag is het bewolkt, wat heerlijk! De afgelopen week is het non-stop 35 graden geweest en als je me dat van tevoren had verteld, had ik gezegd ‘o, nou, lekker toch?’. En dat is ook zo, als je in de schaduw ligt met een boekje en een ijsje. Maar als je iets heel gewoons probeert te doen, zoals slapen of afwassen, dan werkt die hitte je hard tegen. Ik heb minder energie om dingen te doen en zo gauw ik m’n handen in het warme afwaswater steek, breekt het zweet me uit. ‘Summer is coming’ zeggen Christo’s collega’s dreigend, als een omgekeerde Game of Thrones. En ik moet toegeven, ik begin best een beetje bang te worden…
