
Het zweet spetterde uit m’n oksels. Ik zat in een klein kantoortje met drie nieuwsgierige Italianen voor m’n neus. ‘Het is makkelijker als we Italiaans praten, want mijn Engels is niet zo goed,’ zei Chiara. ‘Ehm, oké, ik ga het proberen, maar mijn Italiaans is ook niet goed…’ Wat kost dat veel energie, luisteren naar een taal die je niet goed kent, proberen de rode draad enigszins te volgen en dan ook nog op het juiste moment te reageren met woorden die ergens op slaan. Het kostte zelfs zo veel inspanning dat ik letterlijk al m’n kleren in de was kon gooien toen ik thuis kwam.
Ik zat in het kantoortje van Legambiente Verona, de vrijwilligersorganisatie die zorg draagt voor het onderhoud van een gedeelte van het parco delle mura en ook kleine kerkjes voor publiek opent waar je anders niet meer naar binnen zou kunnen. Ik had de organisatie op internet gevonden, ze een berichtje via Facebook gestuurd en ik mocht dezelfde week langskomen. Chiara is de manager van de vrijwilligers en gelukkig sprak ze heel duidelijk en langzaam Italiaans. Het lukte om af te spreken dat ik vanaf nu elke maandag- en woensdagochtend kom helpen met tagliare l’erbe, oftewel gras knippen 😛
Lees verder