Spring naar inhoud

2

Nicolo, Niki, ik, Luca en achterin Diana in het vrachtwagentje van Aldo

Het zweet spetterde uit m’n oksels. Ik zat in een klein kantoortje met drie nieuwsgierige Italianen voor m’n neus. ‘Het is makkelijker als we Italiaans praten, want mijn Engels is niet zo goed,’ zei Chiara. ‘Ehm, oké, ik ga het proberen, maar mijn Italiaans is ook niet goed…’ Wat kost dat veel energie, luisteren naar een taal die je niet goed kent, proberen de rode draad enigszins te volgen en dan ook nog op het juiste moment te reageren met woorden die ergens op slaan. Het kostte zelfs zo veel inspanning dat ik letterlijk al m’n kleren in de was kon gooien toen ik thuis kwam.

Ik zat in het kantoortje van Legambiente Verona, de vrijwilligersorganisatie die zorg draagt voor het onderhoud van een gedeelte van het parco delle mura en ook kleine kerkjes voor publiek opent waar je anders niet meer naar binnen zou kunnen. Ik had de organisatie op internet gevonden, ze een berichtje via Facebook gestuurd en ik mocht dezelfde week langskomen. Chiara is de manager van de vrijwilligers en gelukkig sprak ze heel duidelijk en langzaam Italiaans. Het lukte om af te spreken dat ik vanaf nu elke maandag- en woensdagochtend kom helpen met tagliare l’erbe, oftewel gras knippen 😛
Lees verder

2

Casa di Giulietta

Afgelopen weekend hebben we met Hans en Irene onze ter plekke bedachte tour ‘Verona in 1 dag’ gedaan. We zijn begonnen bij de minst imposante en de meest toeristische plek, zodat het daarna alleen nog maar beter kon worden: het balkonnetje van Romeo & Julia (Casa di Giulietta). Eigenlijk is daar niets te zien (behalve toeristen die het beeld van Giulietta onzedelijk betasten), omdat het balkonnetje uit een latere tijd stamt dan het verhaal van Romeo & Julia zelf. Daarna zijn we naar het mooie Piazza Erbe gelopen en via de Porta Borsari naar de beroemde Arena. Alleen was daar vandaag het startpunt van de marathon, dus erg rustig konden we niet kijken. Maar dat hebben we later op de dag nog goedgemaakt. Via de middeleeuwse brug bij Castelvecchio zijn we langs de rivier de Adige gaan wandelen en we hebben lekkere kleine gebakjes (pasticcini) gegeten bij de koffie.
Lees verder

1

Op een gegeven moment besloten Manja en ik op te zoeken welke verschillende handgebaren er hier allemaal zijn en wat ze precies betekenen. Hiervoor keken we naar dit youtube filmpje:

Ik geloofde eerst niet dat al deze handgebaren ook daadwerkelijk gebruikt werden, daarom heb ik er een paar geverifieerd bij mijn collega’s. Ik maakte het teken voor spaghetti (je houdt je vingers in een v-vorm en doet net alsof je hier spaghetti op draait), waarop ze zeiden: ‘Yes, spaghetti!’, alsof dit de normaalste zaak van de wereld is.

Lees verder

2

Regenboog boven het tuincentrum, gezien vanaf ons balkon.

De Italiaans cursus is bijna afgelopen voor dit semester. Over 2 weken gaat Christo examen doen voor A2 en dan begint de volgende cursus pas weer in september (ik ga geen examen doen, want ik heb geen studentnummer). We waren gisteren eigenlijk een beetje teleurgesteld, omdat we echt goed gewerkt hebben bij de cursus, maar als we een gesprek voeren in het Italiaans, kunnen we nog heel weinig zeggen en komen we vaak helemaal niet uit onze woorden. Waren onze verwachtingen te hoog? Waarschijnlijk wel J En daarbij is het veel makkelijker om in de les na te spelen dat je 100 gram Parmezaanse kaas gaat kopen, dan dat je op straat onverwachts iemand tegenkomt en je graag wil vertellen dat we volgende week 2 dagen terug naar Nederland gaan, omdat we ons nog fysiek moeten komen uitschrijven bij de gemeente (ook een goed verhaal, misschien vertel ik dat nog een keer). Lees verder

2

‘Begin je Nederland al te missen?’ staat er op de kalender die we van Christo’s vrienden hebben gekregen. Eronder staan Tuan, Joël, Maurits, Arda en Michael voor een molen en Walter rent ervoor langs met een Italiaanse vlag. Ze doen duidelijk hun best om zo mooi mogelijk op de foto te staan, of niet… Maar beginnen we Nederland eigenlijk al te missen? We zijn nu bijna 3 maanden hier, dus dat lijkt me wel een mooi moment om hierover te schrijven.

Als ik erover nadenk zijn er eigenlijk 2 dingen die ik mis aan Nederland. Het eerste is dat je niet zomaar even met vrienden of familie af kan spreken als je dat wil. Dan staat er in de app ‘Wie heeft er zin om wat te drinken vanavond?’ en dan denk ik ‘ik!’, maar dat gaat 'm natuurlijk niet worden. Ik vind het dan wel grappig als het uiteindelijk niet doorgaat, omdat iedereen toch eigenlijk best wel moe is (sorry mensen :P), want ik weet dat als ik thuis was geweest, dat ik dan ook te moe was geweest en dat ik waarschijnlijk ook niet gekomen was. Gelukkig kennen we hier wel een paar mensen in de flat en van de uni om even mee te kletsen, maar dat zijn nog niet echt vrienden. En juist omdat je hier weinig afspreekt met mensen heb je heel veel tijd voor jezelf en dus meer energie om met mensen af te spreken. Of word ik nu te wazig? Laten we dan maar snel verdergaan naar het tweede wat ik mis aan Nederland.
Lees verder

2

Zelfgebakken bammetjes

Collega: ‘Waarom eet je altijd brood voor lunch? Dat is toch geen maaltijd, over een paar maanden zul je dat vast wel anders doen.’

Christo: ‘Nou ik denk het niet hoor. Ik vind het lekker, het eet lekker weg en ik heb geen zin om 2x per dag te koken.'

Collega (ouder dan 25 jaar): ‘Ohja oke, mijn moeder maakt altijd mijn eten en ook een lekkere verse jus d'orange bij het ontbijt.’

Ehm ja… dit is maar een klein voorbeeld van hoe belangrijk la mamma voor de Italianen is, zeker totdat ze rond de 30 zijn en ze er misschien over gaan denken om uit huis te gaan.

Natuurlijk zijn we stiekem best jaloers op hun heerlijke pastaatjes voor lunch en als we pasta over hebben van de dag ervoor, is het ook zeker een goed idee om dat als lunch mee te nemen. Maar elke dag… ik ben daar echt te lui voor. Maar dan het probleem: niemand eet hier bammetjes voor lunch en al helemaal geen bruin brood. Dus waar ga je je lekkere bammetjes vandaan halen?

Lees verder

2

Superlekkere pasta met courgette en scamorza

Welkom bij deze fantastische nieuwe rubriek op onze blog, waarin we verslag zullen doen van typisch Italiaanse hapjes, maaltijden of andere dingen die we hebben ontdekt en jullie een advies zullen geven: proberen of negeren?

In dit eerste deel wil ik jullie iets laten zien waar ik nog nooit van had gehoord, dus ik ben benieuwd of jullie het al kennen: scamorza affumicata. Is het een nieuwe hobby, een apart type huisdier of misschien een typisch Italiaans scheldwoord? Nee, het is kaas! Ik ben dol op kaas en vooral op deze kaas, want zoals het woord affumicata al een beetje verraadt is deze kaas gerookt. Nu ben ik vaak een beetje teleurgesteld in vegetarische dingen die ‘gerookt’ zijn, omdat ze toch nooit zo heerlijk zijn als mijn geidealiseerde idee van bijvoorbeeld HEMA-worst of gerookte zalm.
Lees verder

Zonsondergang in borgo Roma vanuit onze slaapkamer.

[Deze blog heb ik geschreven toen we hier net twee weken waren, maar ik had hem nog niet geplaatst. Ik dacht er nu weer aan, omdat ik vanochtend het energiebedrijf heb gebeld om te vragen of we de rekening via overschrijving moesten betalen of dat het automatisch afgeschreven zou worden. En dat kostte niet eens zo veel moeite als ik natuurlijk van tevoren had zitten bedenken. Grappig om te merken wat je allemaal hebt geleerd in 2 maanden 🙂 ]

Ik vind het heel spannend om Italiaans te praten, eigenlijk bijna eng. Ik bedenk van tevoren vaak een zin die ik wil zeggen, bijvoorbeeld: dieci biglietti per l’autobus per favore. En als ik dan naar de tabaccheria loop, herhaal ik die zin elke twee stappen in m’n hoofd. dieci biglietti per l’autobus per favore, stap, dieci biglietti per l’autobus per favore, stap, dieci biglietti per l’autobus per favore, stap.
Dan kom ik aan en zeg de (hopelijk) magische woorden: dieci biglietti per l’autobus per favore. En ze begrijpen het!! Jeej, feestje in je hoofd. Maar dan komt het enge: ze praten terug. In het Italiaans. Heel snel. Met allemaal woorden die ik niet ken. Aaaaah, paniek!!!

Maar nu komt de truc die ik nog niet heb uitgeprobeerd, omdat ik dan al te veel in paniek ben en alleen nog maar eeeeehhhhh kan zeggen en Engels kan praten. Ik moet gewoon zeggen: Scusi, non capisco, sono olandese. Puoi ripetere per favore? Als ik het heb uitgeprobeerd, zal ik vertellen hoe het ging.

Met de buskaartjes is het trouwens toch nog goed gekomen, want na mijn paniekreactie hield de cassier een boekje kaartjes met korting voor mijn neus en wees erop of ik die wilde. Sì, grazie. Gelukkig kom je er op die manier ook wel uit.

Manja

2

Toch nog iets van thuis tussen alle nieuwe spullen.

[Dit is het vervolg van het stukje over borgo Roma]

Zou het ooit gaan lukken om vanuit Nederland een appartement in Verona te regelen? We wisten het niet zeker. Alternatieve ideeën: eerst een maandje in een AirBnB overnachten of de caravan van opa Joop en tante An lenen en die hier op de camping neerzetten. Maar gelukkig wilde Emanuela ons nog wel een keer helpen: ze heeft samen met Christo letterlijk een hele ochtend met Italiaanse tussenpersonen zitten te bellen, net zo lang tot we de persoonlijke contactgegevens van de verhuurders hadden. Binnen een dag waren er twee mensen bereid om hun appartement aan ons te verhuren. We hebben gekozen voor het appartement van Luisa, omdat zij haar dochter Giulia in het Engels met ons liet communiceren, wat het zo veel makkelijker voor ons heeft gemaakt.
Lees verder