Maand: mei 2017

Het zweet spetterde uit m’n oksels. Ik zat in een klein kantoortje met drie nieuwsgierige Italianen voor m’n neus. ‘Het is makkelijker als we Italiaans praten, want mijn Engels is niet zo goed,’ zei Chiara. ‘Ehm, oké, ik ga het proberen, maar mijn Italiaans is ook niet goed…’ Wat kost dat veel energie, luisteren naar een taal die je niet goed kent, proberen de rode draad enigszins te volgen en dan ook nog op het juiste moment te reageren met woorden die ergens op slaan. Het kostte zelfs zo veel inspanning dat ik letterlijk al m’n kleren in de was kon gooien toen ik thuis kwam.

Ik zat in het kantoortje van Legambiente Verona, de vrijwilligersorganisatie die zorg draagt voor het onderhoud van een gedeelte van het parco delle mura en ook kleine kerkjes voor publiek opent waar je anders niet meer naar binnen zou kunnen. Ik had de organisatie op internet gevonden, ze een berichtje via Facebook gestuurd en ik mocht dezelfde week langskomen. Chiara is de manager van de vrijwilligers en gelukkig sprak ze heel duidelijk en langzaam Italiaans. Het lukte om af te spreken dat ik vanaf nu elke maandag- en woensdagochtend kom helpen met tagliare l’erbe, oftewel gras knippen 😛
Lees verder

De Italiaans cursus is bijna afgelopen voor dit semester. Over 2 weken gaat Christo examen doen voor A2 en dan begint de volgende cursus pas weer in september (ik ga geen examen doen, want ik heb geen studentnummer). We waren gisteren eigenlijk een beetje teleurgesteld, omdat we echt goed gewerkt hebben bij de cursus, maar als we een gesprek voeren in het Italiaans, kunnen we nog heel weinig zeggen en komen we vaak helemaal niet uit onze woorden. Waren onze verwachtingen te hoog? Waarschijnlijk wel J En daarbij is het veel makkelijker om in de les na te spelen dat je 100 gram Parmezaanse kaas gaat kopen, dan dat je op straat onverwachts iemand tegenkomt en je graag wil vertellen dat we volgende week 2 dagen terug naar Nederland gaan, omdat we ons nog fysiek moeten komen uitschrijven bij de gemeente (ook een goed verhaal, misschien vertel ik dat nog een keer). Lees verder

‘Begin je Nederland al te missen?’ staat er op de kalender die we van Christo’s vrienden hebben gekregen. Eronder staan Tuan, Joël, Maurits, Arda en Michael voor een molen en Walter rent ervoor langs met een Italiaanse vlag. Ze doen duidelijk hun best om zo mooi mogelijk op de foto te staan, of niet… Maar beginnen we Nederland eigenlijk al te missen? We zijn nu bijna 3 maanden hier, dus dat lijkt me wel een mooi moment om hierover te schrijven.

Als ik erover nadenk zijn er eigenlijk 2 dingen die ik mis aan Nederland. Het eerste is dat je niet zomaar even met vrienden of familie af kan spreken als je dat wil. Dan staat er in de app ‘Wie heeft er zin om wat te drinken vanavond?’ en dan denk ik ‘ik!’, maar dat gaat 'm natuurlijk niet worden. Ik vind het dan wel grappig als het uiteindelijk niet doorgaat, omdat iedereen toch eigenlijk best wel moe is (sorry mensen :P), want ik weet dat als ik thuis was geweest, dat ik dan ook te moe was geweest en dat ik waarschijnlijk ook niet gekomen was. Gelukkig kennen we hier wel een paar mensen in de flat en van de uni om even mee te kletsen, maar dat zijn nog niet echt vrienden. En juist omdat je hier weinig afspreekt met mensen heb je heel veel tijd voor jezelf en dus meer energie om met mensen af te spreken. Of word ik nu te wazig? Laten we dan maar snel verdergaan naar het tweede wat ik mis aan Nederland.
Lees verder